Wonen in een schilderij

De kas staat vol met kleurig groen: soorten sla, snijbiet, raapstelen. Merels fluiten, spechten tikken, mussen spelen in de heg. Langs de bosrand tel ik vijf reeën, de ooievaar zit op zijn nest. Een buizerd duikt in volle vaart richting de grond.

Ontwakende natuur. Lente, lente, ik heb je zo lief.

Alleen: ik heb een beetje haast. Ja, zo voelt het. Haast om de Naoberhoeve – Drenthe – nog één keer op zijn mooist te zien. De dagen tot de verhuizing tikken weg: nog drie, twee, één te gaan. Bloei, perenbloesem, bloei.

Alsjeblieft.

Mijn tuin ga ik missen. De boompjes die we plantten, toen de kinderen werden geboren. De nageboorten eronder, als voedsel voor de boom. Het bankje dat we kregen toen we trouwden, in het hoekje waar 's ochtends de eerste zonnestralen komen. Op dit moment zie ik er een roodborstje zitten. Ze heeft gelijk, het is er heerlijk.

De thee- en kruidentuin in al zijn pracht, de fruitboompjes langs de oprit, de bloemenstroken voor vlinders en bijen. In het voorjaar en de zomer woonden we in een schilderij. En daar hebben we elk jaar – nu toch zes in totaal –van genoten.

Het is daarom ook dat we ervoor hebben gekozen een boompje na te laten. Een magnolia, mijn favoriet. Die groeide er nog niet. De woorden in onze afscheidsspeech zorgvuldig gekozen: 'We hopen dat dit boompje hier wél kan wortelen.'

Voor de deelnemers maakten we een fotoboek; voor elk een eigen pagina. Ook hierin prachtige plaatjes van de boerderij: het vee, de groentetuin en de vele klussen op het land. Van blauwe luchten, blije mensen. Je zou gek zijn om deze hoeve te verlaten, denk je als je deze foto's ziet. Tot je bedenkt dat dit beeld niet volledig is: op eenzame momenten pakte ik natuurlijk geen camera. Anders had ik daar ook een boek mee kunnen vullen.

Ik voel de zon nu, warme stralen. Op het bankje in de hoek. Bijna bloeit de perenboom.

Bijna is het goed.