Dilemma over deelnemer

'Maar denk je niet dat ik hem valse hoop geef? Hij zou zo graag met ons meeverhuizen. Vorige week had hij al opgezocht hoe ver het fietsen was vanaf het huis van zijn moeder in Amsterdam naar de boerderij in Weesp: een half uurtje. Dus nu hoor ik hem steeds tegen anderen zeggen dat hij ook gaat werken op de Groene Griffioen.'

Ik staar in het duister. 'Dan moet je hem vooral heel duidelijk zeggen hij er alleen gaat kijken. En wie weet valt het hem wel heel erg tegen als hij er is. Hij is tenslotte erg verknocht aan de Naoberhoeve. Ik denk dat hij er ook helemaal niet gelukkig van wordt als hij naar Amsterdam verhuist. Hier kent hij alle boeren in de omgeving, rijdt elke dag met zijn brommobiel langs de erven en heeft hij zijn plaats bevochten op de boerderij. Dat allemaal daargelaten: zou je willen dat hij bij ons gaat werken? Volgens mij denk je daarover na en die ruimte voelt hij.'

'Klopt. Misschien gun ik het hem wel om mee te gaan: hij heeft het echt moeilijk met ons vertrek. Bovendien werkt hij hier al twintig jaar en is hij wel toe aan een nieuwe uitdaging. En toevallig woont zijn moeder er ook nog eens dichtbij. Daarentegen: de Groene Griffioen is geen zorgboerderij. Hij zou dus de enige deelnemer zijn en ik ben bang dat hij heel erg aan me gaat hangen.'

Lastig. We slapen er een nachtje over.

Duidelijk wordt dat wij nu vooral heel duidelijk moeten zijn. Dat we nu eerst zelf gaan verhuizen en daar een periode moeten wennen. We kunnen nu geen toezeggingen doen die we later terug moeten draaien. Wel blijft de uitnodiging staan om mee te gaan kijken en een dagje mee te werken. En daar is Ernst al enorm blij mee.

Twee dagen later scheurt hij in zijn brommobiel het erf op. Opgewonden stapt hij uit, een weekendtas in zijn hand. 'Weesp, here I come.'