Vakantiegezin Klein Hegeman: 'We namen met een brok in de keel afscheid'

Zelf gaat de familie Klein Hegeman ook jaarlijks op vakantie. Vorig jaar naar Oostenrijk, dit jaar naar Denemarken. ‘Gewoon simpel, in een huisje. Wij zijn niet van het kamperen’, vertelt Jeanet Klein Hegeman. Het was haar idee om andere kinderen hetzelfde gevoel te laten ervaren als haar eigen kinderen. ‘Dat gun je iedereen. Lekker weg, quality time. Het gaat altijd maar door op de boerderij.’

De luxepositie die de familie Klein Hegeman heeft, is lang niet voor iedereen weggelegd. Daarom zet Europa Kinderhulp zich al ruim zestig jaar in om kwetsbare kinderen uit Nederland en diverse Europese landen ook een onbezorgde vakantie te bezorgen. Klein Hegeman hoorde van het initiatief en was meteen enthousiast. ‘Maar onze kinderen moesten er ook achter staan. Als de kinderen het niet hadden gewild, hadden we het niet gedaan.’

Familie Klein Hegeman is een van de zogeheten vakantiegezinnen. Het gezin heeft vijf kinderen: vier zoons en een dochter. ‘We gaven als voorkeur een meisje door. Daarna ging het snel. Het werd een meisje uit Duitsland. Voordat ze bij ons kwam, hadden we al wat contact.’

Zo stuurde het Duitse meisje foto’s van zichzelf en stuurde Klein Hegeman foto’s van het gezin. ‘In het eerste mailcontact schreef ze dat ze blij was, omdat ze hoopte op een gezin met kinderen op een boerderij. Ze was zó dol op dieren, ze vond het geweldig. Als mijn man vroeg of ze meeging naar de stal, om de kalfjes te voeren, begon ze meteen te stralen. Prachtig om te zien.’

Klein Hegeman is zelf werkzaam in het onderwijs, waardoor ze in de zomermaanden vakantie heeft en dus voldoende tijd en aandacht kon schenken aan het vakantiekind. ‘Je moet er tijd voor hebben. Ik zou er niet voor pleiten om het kind drie dagen naar de opvang te brengen. Daar is het ook niet voor bedoeld.’

Pijnlijke stiltes

Er gaat een wereld open voor het in Loo-Bathmen woonachtige gezin. Niet alleen voor de kinderen, ook voor Jeanet en Jawin Klein Hegeman was het een ervaring. ‘De eerste dag was ingewikkeld. Je kent het kind niet, je bent de taal niet machtig en je weet niet goed wat je moet zeggen. Er vielen pijnlijke stiltes in de auto, heel logisch natuurlijk.’

Klein Hegeman beseft dat ze veel geluk heeft gehad met het meisje dat kwam. ‘Ze was makkelijk, ging gewoon mee in het ritme van ons gezin. Spelen, kalfjes voeren, samen aan tafel eten. Het had ook niet kunnen klikken. Dat werd ons ook verteld. Wat als je eigen kinderen jaloers worden? Of als ze heimwee krijgt? Alleen op de eerste dag heeft ze kort gehuild. Dat kwam vast door de lange reis en alle indrukken die ze had opgedaan.’

Uiteindelijk ging het vanzelf, vertelt Klein Hegeman. ‘Ik was ook zo trots op onze eigen kinderen. Hoe zij het hebben opgepakt, dat vond ik mooi om te zien. Je hoopt natuurlijk dat het zo gaat. Dat het natuurlijk voelt. Maar dat weet je niet. Je houdt er rekening mee dat het ook anders kan gaan. Maar onze kinderen vragen er nog steeds naar. Met Kerstmis hebben we een kaartje en een brief gestuurd. Ze stuurde een brief terug.’

Een van de belangrijkste redenen voor Jeanet Klein Hegeman om zich aan te melden was de bewustwording. ‘We wilden onze kinderen laten zien dat niet iedereen het zo goed heeft als wij. Wij hebben het gedaan voor haar, maar ook voor onze kinderen. Niet iedereen heeft het even fijn. Wij hebben al vijf kinderen, dus één erbij was voor ons geen probleem. Je zet een extra bord op tafel en het gaat z’n gang.’

‘Of we het onderschat hebben? Nee, eigenlijk niet. Ze klikte met alle kinderen en kon haar thuissituatie goed loslaten. Daar was ik wel bang voor, eerlijk gezegd. We kregen als advies mee om haar telefoon in te nemen en vaste momenten te prikken om haar moeder te bellen. Ze moest echt loskomen van haar thuissituatie. Dat vond ik best spannend. We hebben een kaart uitgezocht en deze naar haar moeder gestuurd, met een tekening voor haar broertje.’

Geen achtergrondinformatie

Over de achtergrond van het kind kreeg de familie Klein Hegeman nagenoeg niets te weten. Bewust niet. ‘We wisten een aantal dingen. Dat ze in een flat woonde in een grote stad. Maar kregen te horen dat ze vooral los moest komen van thuis. Onze taak was om ervoor te zorgen dat zij het fijn had. Volgens mij is dat goed gelukt.’

Als voorbeeld haalt Klein Hegeman een moment in de supermarkt aan. Ze schiet er spontaan van in de lach. ‘De caissière begon tegen haar te praten, maar ze praatte niet terug. Toen vertelde ik dat ze Duits was. Ze vroeg hoelang ze bleef. ‘Twee weken’, zei ze. ‘En volgend jaar drie weken.’ Dat was veelzeggend. Ze wilde niet naar huis. Het liefst was ze gebleven. Of het dan gelukt is om los te komen? Ik denk het wel.’

Dat de Duitse zich op haar gemak voelde, bleek toen ze naar huis ging. ‘Je gaat je hechten aan zo’n meisje. We brachten haar naar de bus, gaven elkaar een knuffel en namen afscheid. Toen zat ze daar. Alleen in de bus, achter het raam. Ze zwaaide nog. Dan krijg je een brok in je keel. Je hoopt dat het goed gaat.’

‘Wat ik gezinnen wil meegeven die hetzelfde overwegen? Dat het heel leuk en waardevol is. Voor jezelf, maar zeker ook voor de kinderen. Je kan iemand met iets kleins heel blij maken. Zo hebben wij het tenminste ervaren. We hebben geen gekke dingen gedaan. Geen dure uitstapjes, geen cadeautjes. En dat hoeft ook niet. Ze genieten al van het ergens anders zijn.’