Teler Craig Laub: 'Luzernebrok is veel beter product dan hooi in balen'

Het is al bijna vijftig jaar geleden dat de familie Laub in de Amerikaanse staat Utah zich specialiseerde in de teelt van luzerne, ook wel alfalfa genoemd. In 1976 werd ermee begonnen en is de productie van luzernebrok gestart. De ondernemers zijn overtuigd van de voordelen van het product ten opzichte van hooi in balen. Zo nemen de brokken minder ruimte in beslag, geven ze minder stofvorming en zijn ze makkelijker te kauwen en verteren door bijvoorbeeld paarden.

'Luzernebrok is een veel beter product', zegt Craig Laub. 'Door het kleine oppervlak van het brokje komt het makkelijker in de paardenmaag waar enzymen het afbreken. Daardoor wordt een groter percentage van de brok verteerd.'

Samen met zijn zoon Parker runt Craig Laub een grote boerderij van 800 hectare in Beryl, in het zuiden van Utah. Naast de productie van luzernebrok wordt er ook hooi in balen geproduceerd.

In een bijna vlakke vallei die zich uitstrekt over ruim 30 kilometer tussen de kleine dorpjes Newcastle in het noordoosten, Enterprise in het westen en Beryl in het noorden, liggen de vijf grootste boerderijen van de vallei. De dichtstbijzijnde grotere stad is St. Georg, die met ongeveer 150.000 inwoners zo'n 60 kilometer ten zuidwesten van de vallei ligt. Op 150 kilometer naar het zuiden ligt Las Vegas, in Nevada.

De weelderige vallei wordt aan drie kanten omgeven door bergen van meer dan 2 kilometer hoog, terwijl de vallei zelf op een hoogte van ongeveer 1.600 meter ligt. In de loop van de millennia heeft sneeuw uit de bergen in de zomer als smeltwater grote ondergrondse waterreservoirs gevormd. Dit betekent dat de boeren in de vallei water uit de ondergrond kunnen pompen om de velden te irrigeren in de relatief droge zomer. Zonder kunstmatige irrigatie zou het bijna onmogelijk zijn om iets in de vallei te verbouwen.

Naast alfalfa teelt de familie Laub mais en raaigras als wisselgewas. Doordat de alfalfaplant als vlinderbloemige van zichzelf veel stikstof vastlegt, wordt slechts minimaal stikstof bemest. Op het maisland wordt stikstof gebracht in vloeibare vorm via het irrigatiesysteem. Voor de luzerneteelt wordt zo'n 130 kilo fosfaat per hectare per jaar bemest.

Het irrigatiesysteem van de boerderij is een zogenoemd center-pivot-systeem, ook wel waterrad- en cirkelirrigatie genoemd. Het water komt uit een klep die draait en het water doorgeeft aan de sproeiers. De installatie zelf, met de grote pijpen, is wel 800 meter lang en om de 80 meter staat een enorm wiel dat met kleine motortjes de installatie in een cirkel laat draaien. De grootste beregeningsinstallaties kunnen zo tot 48 hectare per keer voorzien van water.

Extreme droogte

'We pompen het water op uit putten, we hebben op meerdere plekken in de velden geboord', legt Laub uit. 'Door de extreme droogte moeten we waarschijnlijk ons waterverbruik verminderen, aangezien de toegewezen quota voor hoeveel water we uit de grond kunnen oppompen in de toekomst nog verder afnemen. Daarom moeten we constant werken aan het verminderen van ons waterverbruik, zonder dat we te veel opbrengst verliezen in de alfalfateelt.'

Normaal oogst de familie Laub 10 tot 12 ton hooi per jaar per hectare. Laub: 'We gebruiken ongeveer 900 millimeter water per jaar voor de vier luzerneberegeningsinstallaties. De prijs voor het water ligt rond de 134 euro per hectare.'

Eens in de drie jaar wordt een een luzerneveld opnieuw ingezaaid. Als de luzerne ongeveer de helft van de hoogte heeft bereikt, wordt gespoten tegen onkruid, legt Laub uit. 'Als een strook alfalfa is gemaaid, laten we het een dag drogen voordat een grote oogstmachine het gemaaide gewas opraapt. In grote vrachtwagens wordt de geoogste luzerne naar de boerderij gebracht, waar het in grote bulten wordt opgeslagen.

Van hieruit laadt een rooier de gehakte luzerne in de grasdrogerij, waar tijdens het verhitten een beetje water aan de luzerne wordt toegevoegd. Via een transportband wordt het naar het persgedeelte getransporteerd, dat pellets perst tot een formaat van circa 10 x 2 x 2 centimeter. De geperste pellets worden opgeslagen in grote magazijnen. Van daaruit kunnen ze worden afgevuld in zakken van 100 tot 1.000 kilo.

De machine kan 16 ton pellets per uur produceren. Er worden drie verschillende soorten brok geproduceerd en de brok is erg populair, vooral bij stoeterijen en maneges die het grootste deel van de afzet voor hun rekening nemen. Ongeveer 30 procent van de productie wordt geëxporteerd naar Japan.

Naast de productie van luzernepellets op de 800 hectare die in eigen bezit is, zwadt en hakt Laub 1.600 hectare met zijn machines voor andere boeren in de vallei. Met een hakselaar wordt de gehakte luzerne op de grote vrachtwagens van de familie Laub gepompt, die hem naar de boerderijen van de klanten brengt.

Flink machinepark

Het machinepark van de familie bestaat onder andere uit drie zwadharken, vijftien groenrooiers, zes hooikantelaars, twaalf vrachtwagens voor het transport van de gehakselde luzerne, vier veldspuiten, twaalf John Deere-trekkers en vijf grote John Deers op rupsbanden.

De droogte van de afgelopen jaren treft de boeren in de vallei hard. Bijna iedereen in de regio heeft restricties opgelegd gekregen, waardoor ze in de zomer hun waterverbruik met 50 procent moesten verminderen. De afgelopen drie winters was het smeltwater uit de Sierra Nevada ver onder het gemiddelde en boeren gaan ervan uit dat de winter van 2022/2023 ook een neerslagtekort kent. Veel telers zien af ??van het aanvragen van droogtesteun, omdat het zo bureaucratisch is en het wel drie jaar kan duren voordat het geld wordt uitbetaald.

Klimaatverandering

De afgelopen vijftien tot twintig jaar is het hele westen en noordwesten van de Verenigde Staten getroffen door droogte, van de grens met Canada in het noorden tot de grens met Mexico in het zuiden. De boeren in de regio zijn ervan overtuigd dat dit te maken heeft met de klimaatverandering. Ongeveer twintig jaar geleden begon het echt minder te sneeuwen in de Rocky Mountains en de andere grote bergketen verder naar het westen richting de Sill Sea – de Cascade Range en Sierra Nevada.

Sneeuw en het smeltwater vanuit deze gebieden hebben de staten Washington, Oregon, Californië, Utah, Arizona en Nevada via verschillende rivieren altijd van water voorzien. De grote rivier Colorado River, die ontspringt in de Rocky Mountains, slingert ruim 2.300 kilometer zuidwaarts door de staten Colorado, Utah, Nevada en Arizona. Daarmee is die rivier een levensader voor al deze gebieden.

Tijdens de depressie van de jaren dertig, met een hoge werkloosheid in de Verenigde Staten, besloot de toenmalige president Herbert Hoover een dam te bouwen over de Colorado-rivier in een smalle kloof, ongeveer 50 kilometer ten westen van Las Vegas. Het doel was om een ??van 's werelds grootste kunstmatige meren te creëren als drinkwaterreservoir. Het zou Nevada, Utah, Arizona en Californië voorzien van drinkwater en zorgen voor water voor landbouwirrigatie, ongeveer 400.000 hectare.

Groeiend waterverbruik

De dam is 221 meter hoog en 379 meter breed en daarachter is het kunstmatige meer Lake Mead ontstaan. Bij de dam werd ook een waterkrachtcentrale met zeventien generatoren gebouwd, die tot 1983 ongeveer 2.080 megawatt elektriciteit produceerde. Na 1983 begon minder water het meer in te stromen door minder sneeuw. Tegelijkertijd groeide het waterverbruik in Los Angeles en Las Vegas door de bevolkingsgroei. Een stijging die zich de afgelopen veertig jaar heeft voortgezet.

Toen de dam werd gebouwd, dacht men dat er genoeg water in het kunstmatige meer zou zijn om de dorst van 25 miljoen mensen te lessen. Maar nu de droogte al vele jaren hoogtij viert, blijkt dat onmogelijk te zijn. Het waterverbruik is niet afgenomen, maar het waterpeil in Lake Mead wel, dat nu 50 meter onder het niveau van 1995 ligt.

De experts voorspellen dat er geen elektriciteit meer kan worden geproduceerd als het waterpeil de komende jaren nog eens 4 tot 5 meter daalt. Daarom moet men beperkingen invoeren op het waterverbruik. Voor boeren in de regio wordt dit een steeds nijpender probleem. Niet alleen door de beperkingen voor beregening, ook door toenemende kosten die voor het water moeten worden betaald.