'De cirkel is rond'

Boeiend. Zijn nieuwste stopwoordje. Net als laterrr en nou ja, woorden waar ik eigenlijk geen inkt aan wil verspillen. Waar is de tijd gebleven dat hij met zijn rode laarsjes door de melkput huppelde?

'Ga je ook verhalen schrijven over het ziekenhuis? Over bloed en gebroken benen?' Weer moet ik lachen. 'Schat, ik werk niet met mensen met bloed en gebroken benen. In het ziekenhuis zit ik achter een computer en maak ik moeilijke woorden van dokters makkelijker voor patiënten. Zoiets.'

Sinds ik afgelopen maand voor het eerst in hun leven buitenshuis ging werken, zijn de kinderen een beetje van slag. Vooral Joris, die bang is dat ik nu ook in de ambulance moet. Het ziekenhuis kennen ze gelukkig alleen uit boekjes en films, maar intuïtief voelen ze dat je daar maar beter niet kunt zijn. En mama zéker niet.

Terwijl ik er alleen op de redactie zit.

Heerlijk vind ik het om weer collega's te hebben, de medische wereld te ontdekken en op mijn pumps door Amsterdam te lopen. Om weer te lunchen in het Oosterpark. In een melancholisch moment voelt het alsof de cirkel rond is.

Ruim acht jaar geleden nam ik afscheid van mijn werk aan de andere kant van het Oosterpark. Ik verhuisde met Jurre naar Drenthe, waar we kinderen kregen en voor mij de zoektocht naar mijn rol als boerin begon.

Vanaf daar heeft u mee kunnen lezen. Over ons gezinsleven, mijn heimwee, de biodynamische landbouw, de fosfaatboete, de deelnemers van de zorgboerderij en de verhuizingen naar Weesp en Ilpendam. Ik wil u echt heel hartelijk bedanken voor alle reacties, medeleven en bezoekjes aan ons erf. Het maakte me súpertrots en het was heerlijk om voor u te schrijven.

Speciale dank ook aan voormalig hoofdredacteur Patrick Bramer, die me zeven jaar geleden 'ontdekte' en het podium gaf. Bedankt Tienke Wouda, mijn eindredacteur. En alle andere mensen van de redactie van Nieuwe Oogst met wie ik afgelopen jaren heb geschakeld.
Het was me een eer.