'Mijn houvast, mijn ziel'

Laatst dacht ik nog: ik ga een column schrijven over de stekkeringang van de telefoon van Jurre. Of hoe noem je dat ding aan de onderkant van je mobiel? Dat gaatje waar je de oplader in doet? Maakt ook niet uit hoe het heet, maar bij mijn man zit het altijd vol zand. Soms zelfs hooi. Gevolg is dat zijn telefoon niet goed meer oplaadt en Jurre elke avond met een punaise in dat gat zit te pielen om het vuil eruit te halen. Hij blaast, hij schudt. Slaat met zijn telefoon op tafel. Voor andere boeren wellicht herkenbaar? En dus een column waard.

In de komende jaren zou ik ook nog genoeg kunnen schrijven over de bedrijfsovername. Die is nu nog niet aan de orde, maar we weten wel zeker dat we hier willen blijven.

Elke dag zijn we nog dankbaar dat boer Sjaak – ons toen nog onbekend, maar lezer van Nieuwe Oogst – vorig jaar op zijn fiets langskwam om te vragen of we zijn boerderij wilden overnemen. Wat hebben we het fijn bij hem en zijn vrouw Ellen, wat voelt het goed. Een prachtig huis, een leuke kudde, lekkere kaas. We hebben niks meer te wensen. En dat dankzij mijn columns.

Ik zou ook nog wel een verhaal willen schrijven over de verplichte onteigening van boeren. Mijn hart scheurde toen ik het hoorde. Voelde woede, wanhoop. Hoe kunnen ze? Al die nieuwe gebouwen die erbij komen, die nieuwe woonwijken. Met huizen van 200 vierkante meter vloeroppervlak voor gemiddeld drie bewoners. Afschuwelijk, tien columns waard.

En toch ga ik stoppen als columnist voor Nieuwe Oogst.

Met een brok in mijn keel en een hart dat huilt. Want dit was mijn kindje. Mijn houvast in mijn begintijd als boerin. Mijn trots, mijn ziel. Alles wat ik in de afgelopen zeven jaar heb meegemaakt, van het krijgen van kinderen tot de verhuizingen, hebben jullie mee kunnen lezen. Waarom dan toch deze keuze? Dat vertel ik in mijn laatste column, op zaterdag 25 september.