'In balans, net als de natuur'

Enigszins verbaasd kijk ik op, recht in de gezichten van mijn gezinsleden. En, pap, en? Ik stamel dat ik bang ben dat ik na anderhalf jaar nu dan toch echt wel besmet ben. Dat na twee inentingen en een weekje vakantie in eigen land. 'Nee, niet weer in quarantaine', roepen ze in koor.

Zomaar ineens kreeg ik de verklaring waarom ik me na een week vakantie toch niet fit voelde. Het luchtte eerlijk gezegd ook een beetje op. De bevestiging kwam een dag later, nadat ook de test bij de GGD positief was. De koorts bleef aanhouden en de energie ebde weg.

Na een week in bed zou ik officieel weer aan het werk gaan. Dat viel tegen en ging dus helemaal niet. Toch een vreemde gewaarwording om zo gevangen te zitten in je eigen lijf. Afspraken werden afgezegd en verzet naar volgende week. Langzaam gaat het beter, maar als je na een korte wandeling meteen weer moe bent, besef je dat dit toch anders is dan normaal.

Na een koud en nat voorjaar leek ook de natuur haar energie kwijt te zijn. Ik hoorde om me heen dat de bomen normaal al veel verder zouden moeten zijn. Een veredelaar sprak zelfs van de laatste bloei in decennia. Alles was later. Het oculeren en chippen van de bomen moesten later beginnen. Eigenlijk kwam dat goed uit. We waren ook later met het vrijzetten van de bomen. We hielden rekening met een lager percentage zetbare stammen, zoals dat heet.

Toch heeft de regelmatige neerslag en de zon tussendoor voor een inhaalslag wat betreft groei gezorgd. Verrassend genoeg blijken in augustus de prognoses naar boven te kunnen worden gesteld. De natuur vindt altijd weer haar evenwicht.

Liggend in bed lees ik de berichten op mijn smartphone. Personeelstekort in diverse sectoren. Coronacijfers blijven de evenementensector hinderen in zijn bestaan. Afghanistan wordt geëvacueerd. Wie gaat ons land besturen? Nu ik minder energie heb, kan ik me er niet druk om maken. Wat leer ik van al deze onmacht? Ik moet focussen op de zaken waar ik wel invloed op heb. Wat kan er wel? Wat ga ik laten en wat ga ik juist meer doen?

Ik besef ineens dat mijn vakantie in één opzicht toch nog geslaagd is. Ik heb, net als de natuur, uiteindelijk mijn leven weer in balans.