'Ik wens u vervelende kerstdagen'

Ik herkende me eigenlijk helemaal niet in deze woorden. We zijn al weken druk met het bomen rooien, sorteren en uitleveren, maar we liggen voor op schema. Er is natuurlijk de druk van de naderende harde brexit en de altijd op de loer liggende Koning Winter. Dit alles zoveel mogelijk binnen de beperkende, veilige RIVM-richtlijnen en daarmee toch anders.

Een paar avonden per week hebben we naast ons gezin ook twee vaste gasten aan tafel om mee te eten. Ze zijn beiden zonder hun gezin bij ons aan het werk. Een Zwitserse jongeman die, net als zijn vader dertig jaar geleden, minstens een jaar bij ons in het bedrijf zoveel mogelijk wil leren. Aangevuld met onze Servische bedrijfsleider die samen met ons de banden tussen het moederbedrijf en het dochterbedrijf wil versterken.

Het samen eten geeft onze kinderen en onszelf een inkijkje in de verschillen tussen de culturen en de taal. En in de overeenkomsten in het vak. Verhalen in het Nederlands vermengen zich met vragen in het Engels en antwoorden in het Duits. We vergelijken de wijze waarop de regeringen omgaan met huidige virusuitdagingen voor het volk, maar ook de verschillen in de fytosanitaire eisen voor de bomen. Eigenlijk onvergetelijke ervaringen en levenslessen.

Kortom: het is zelden saai bij ons. Toch is ook het vervelen volgens mijn vrouw een belangrijke bezigheid. De kinderen ontdekken er bijvoorbeeld hun eigen creativiteit door. Waarom doen we er als volwassenen dan toch vaak alles aan om ons juist niet te vervelen? Hoe krijgen we onze agenda eens leeg? We hebben daar zelfs een pandemie voor nodig. Een ingreep die het vervelen stimuleert en die buiten je eigen macht ligt.

Zo kan iets als het afpakken van je routines, gewoontes en vrijheden misschien toch nog tot iets nuttigs leiden. Maandagavond trok onze minister-president aan de noodrem. Hij maakte veel agenda's ineens een stuk leger.

Ik wens u en uw familie daarom dan ook, ondanks alles, vervelende kerstdagen en een gezond nieuwjaar.