'Serene stilte'

Op de boerderij heb ik inmiddels heel wat bevallingen gezien. Als toeschouwer, als assistent. En afgelopen week heb ik voor het eerst echt, in mijn eentje, een kalf op de wereld geholpen. Ik was 's avonds in de stal en zag een vaars in het hooi liggen. Aan haar achterkant hing een blaas gevuld met vocht, daarnaast twee uitstekende voorpoten. Een tongetje. De weeën volgden zich snel achter elkaar op, de vaars loeide kreunend. Dit kon niet lang meer duren.

Het was een warme voorjaarsdag geweest en in mijn korte broek met panterprint ging ik in het hooi zitten. Ik sprak sussende woordjes tegen de vaars, aaide haar warme vacht. Steeds verder kwam het koppie van het kalf naar buiten. Nu moest er toch een boer bij komen, leek me.

Ik stuurde een app naar onze erfgroep. Niemand reageerde. En dus haalde ik diep adem en nam een beslissing. Ik pakte de voorpoten en wachtte op een wee. En trok. Ik slaakte een gil toen het jong eruit floepte. Ik klapte in mijn handen en sprong.
Het was gelukt.

En ik mocht bij nog een bevalling zijn, die van onze hond. Een paar dagen voor de uitgerekende datum was ze hijgerig. Ze draaide onrustig op haar kussen en jankte als we uit haar gezichtsveld verdwenen. Omdat weeën uitbleven besloten we om middernacht toch te gaan slapen en twee uur later de wekker te zetten.

Warempel, er lagen drie pups. In het uur dat volgde ving Jurre de vierde en vijfde op. Weer twee uur later lagen er zeven en hoewel we dachten dat de klus nu geklaard was, floepte er om half zeven 's ochtends, in het bijzijn van de kinderen, een achtste pup uit. Camelkleurig, de mooiste.

In de kraamkamer heerste serene stilte. De kinderen zaten op de grond en fluisterden, de hond likte haar puppy's schoon. Af en toe keek ze naar ons op, trots, kwetsbaar. Wij alleen wisten welk wonder vannacht was gebeurd. Hoe het rook, welke geluidjes hadden geklonken. Intiem geluk.