Verplichte verzekering zzp'ers laat op zich wachten

Het kabinet en de sociale partners hebben in 2020 in het Pensioenakkoord afgesproken dat er een verplichte verzekering voor zelfstandigen moet komen. De uitwerking van de ideeën op dit vlak bleken dermate complex dat Koolmees nog geen betaalbare, uitlegbare en uitvoerbare regeling kan voorleggen aan de Tweede Kamer. Zo is er discussie over de grondslag voor premie-inning, een kring van verzekeringen en de uitkering.

Koolmees kiest daarom nu om de uitwerking te baseren op een eenvoudigere variant die beter haalbaar lijkt. Hij voert daarover overleg met de Stichting van de Arbeid (waarin onder meer LTO deelneemt), de Belastingdienst en het UWV.

Uitzondering voor agrarische sector

Voor de agrarische sector wordt waarschijnlijk een uitzondering gemaakt op deze verzekeringsplicht, maar dit moet nog door de politiek worden bekrachtigd. 'LTO Nederland blijft inzetten op een uitzondering op de verzekeringsplicht voor agrarische ondernemers', zegt Hans Koehorst, beleidsspecialist van LTO Nederland.

'Natuurlijk lopen boeren en tuinders een risico op arbeidsongeschiktheid', zegt Koehorst. 'Maar in de praktijk vangen zij dat prima zelf op met hulp van gezin, buren, bedrijfsverzorging of inhuur personeel. Een verplichte verzekering is niet nodig. Bovendien kunnen ondernemers die dat willen op de verzekeringsmarkt terecht.'

Verder is er nog geen keuze gemaakt over het overgangsrecht voor zelfstandigen die zelf al een een verzekering hebben geregeld. De uiteindelijke keuzes over een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen zijn aan een volgend kabinet, schrijft Koolmees.

Financieel vangnet

De verplichte verzekering moet volgens Koolmees een financieel vangnet bieden voor zelfstandigen die arbeidsongeschikt raken. Daarmee draagt het er ook aan bij dat elke werkende zich kan verzekeren tegen het risico arbeidsongeschikt te raken. De verplichte verzekering voorkomt daarnaast dat risico’s worden afgewenteld op het collectief, waarbij niet-verzekerde zelfstandigen bij arbeidsongeschiktheid in de met publieke middelen gefinancierde bijstand terechtkomen.

Ook draagt het bij aan het gelijker trekken van de bescherming en behandeling van zelfstandigen en werknemers. Dit zorgt er bovendien mede voor dat de aard van het werk meer leidend zal worden bij de vraag of arbeid als zelfstandige of als werknemer wordt verricht, en niet de kosten die zijn verbonden aan de juridische vorm waarin de arbeid wordt aangeboden.