'Alarm van mijn moeder'

Mijn vader was een stille man die al 28 jaar niet meer onder ons is, maar die ik nog vaak om advies vraag. We waren het vroeger altijd eens en dat is eigenlijk nog steeds zo. 'Volg je hart, dan zit je op het goede spoor.'

Mijn moeder vond dat ik altijd op een verkeerd spoor zat! Op zondag gaan voetballen terwijl je naar de kerk moet? Maandag loop je weer kreupel! Waarom met je bedrijf een andere richting uit dan de zonen van mijn vriendinnen? Waarom moet je zo nodig gaan besturen? Die tijd moet je op je bedrijf gebruiken, je hebt het al zo druk. Waarom moet je zo nodig gaan hardlopen in alle vroegte, je sloopt je lichaam? Waarom ben je uit het CDA gestapt terwijl dat de partij is die bij ons soort mensen past? Waarom ben je altijd zo dwars? Zo'n moeder is goed voor je zelfvertrouwen.

Mijn oudste broer hing posters van de Politieke Partij Radikalen voor het raam op de boerderij toen hij nog thuis woonde. Hij kon wel een potje bij haar breken. Ik werd actief antimilitarist, je hoeft me niet te vragen hoe ze daarop reageerde.

Mijn vader had in de Tweede Wereldoorlog gevochten bij vliegveld Valkenburg. Zijn peloton liep in een hinderlaag en hij verloor zijn beste maten. Mijn twee broers werden dienstweigeraars en mijn vader begreep het helemaal. Hij heeft ze geen strobreed in de weg gelegd, mij al helemaal niet. Ik hielp hem op de boerderij als kleine jongen, vond het werk prachtig en we konden het geweldig met elkaar vinden. Later hielp hij mij altijd op de kwekerij totdat het echt niet meer ging.

En daar ligt mijn moeder, kermend van de pijn, een zielig hoopje mens. Heup gebroken, eenmaal in de ambulance nemen we afscheid van haar, er mag niemand mee vanwege corona. Ik kijk nog even om het hoekje en er kan alweer een flauw glimlachje van af. Ze is heel erg dankbaar dat dit weer is geregeld.
Onze verstandhouding is na vele jaren toch goedgekomen.