Veerle van den Hove: 'Vrouwen hebben de behoefte om ervaringen te delen'

Zorgboerderij Asini is een kleinschalige zorgboerderij in Zuid-Limburg, gelegen in het buitengebied op de grens tussen de dorpjes Schin op Geul en Wijlre. Er wonen ezels, kippen en konijnen. Daarnaast is er een bloemenweide en een moestuin. De boerderij wordt omgeven door weilanden, akkers en natuur. Vijf jaar geleden was dit enkel nog een lap grond met een oude stal erop.

Toch zag Veerle potentie om hier haar eigen bedrijf te starten. Kort daarvoor rondde ze de opleidingen Diermanagement en Pedagogiek af en specialiseerde ze zich in Equine assisted coaching, coachen met paarden en ezels.

Op dit moment biedt de zorboerderij dagopvang aan mensen met autismespectrumstoornissen, verstandelijke beperkingen, psychische problematiek en ontwikkelings- en gedragsstoornissen. 'Maar we zijn er nadrukkelijk voor alle jongeren en volwassenen die extra begeleiding nodig hebben', vertelt Veerle. 'Daarom bieden we ook individuele coaching aan.'

In de dagbesteding werken de cliënten mee op de boerderij. Het werk heeft ze zelf ook moeten leren. 'Als kind was ik veel op boerderijen te vinden en was ik gek op de paarden van de buren, maar ik ben geen boerendochter. Een boer uit de buurt komt regelmatig over de vloer en geeft me bijvoorbeeld advies over de bemesting van het land, het afvoeren van de mest en het juiste voer en stro. En mijn vader en oom weten veel van moestuinieren.'

Erfbetreders kijken anders

De cliënten weten niet beter en spreken de jonge ondernemer steevast aan met 'boerin'. 'Dat kan ik wel waarderen', zegt ze. 'Ik zie mezelf inmiddels als zorgverlener én boerin.' Erfbetreders kijken veelal toch anders tegen haar aan. Daardoor voelt ze zich niet altijd serieus genomen. 'Mannen benaderen eerst mijn vader, terwijl ze weten dat ik de eigenaar ben. Of ze raden me aan een kwestie met mijn vader te bespreken, voordat ik een besluit neem. Ik weet dat het een ingesleten gewoonte is, daarom negeer ik zo'n opmerking meestal.'

Volgens Veerle is het beeld van de man als eindverantwoordelijke op de boerderij hardnekkig. 'Een kind dat een tekening maakt, tekent een boer, geen boerin. En in de media wordt vaak een boer gevraagd naar zijn mening en niet zijn vrouw, die meestal net zo'n belangrijke rol speelt in het bedrijf. Vooral tegenwoordig.'

Veerle heeft zelf nog geen kinderen, maar ze heeft een duidelijk beeld van hoe ze gezin en werk kan combineren. Ze wil een goede balans creëren. 'Ik kan me voorstellen dat ik iets minder ga werken en meer personeel inzet en dat ik gebruik zal maken van de kinderopvang. Mijn partner heeft aangegeven niet op de boerderij te willen wonen om werk en privé gescheiden te houden. Dat was wel mijn wens, maar inmiddels ben ik daarop teruggekomen. Als ik nu thuis ben, vind ik het ook fijn om even niks mee te krijgen van het reilen en zeilen op de zorgboerderij.'

Vier keer per jaar komt Veerle samen met andere zorgboeren die zijn aangesloten bij de Coöperatie Limburgse Zorgboeren. Omdat de onderwerpen niet altijd als relevant werden ervaren, richtte ze samen met een aantal zorgboerinnen in haar eigen regio een intervisiegroep op. 'We wisselen ervaringen uit en geven elkaar advies. Ik denk dat vrouwen er meer behoefte aan hebben om dingen met elkaar te delen. Mannen zijn praktischer en houden van aanpakken.'

Volgens Veerle werken vrouwen vaker op intuïtie, zijn ze flexibeler en staan ze meer open voor veranderingen. 'Mannen zeggen eerder: 'Zo doe ik het al twintig jaar!', terwijl vrouwen zich eerder zullen afvragen hoe het ook anders kan. We zijn creatiever en denken in oplossingen.'