Eline Kranenburg: 'Ik wil nog meer leren over mechanisatie'

De familie Kranenburg boert in een bijzondere omgeving op steenworp afstand van Spijkenisse in het nieuwe waterrijke natuurgebied De Wolvenpolder, gelegen in het uiterste puntje van Voorne-Putten. In de verre omtrek zijn geen boerenbedrijven te vinden. Zes jaar geleden verplaatste het bedrijf een halve kilometer vanwege plannen voor de verbreding van de A4. Op deze locatie, De Wolvenstee, ziet Eline een toekomst voor zich als akkerbouwer en schapenhouder, maar vooral ook als stadsboerin.

De stedeling meer naar de polder trekken, dat is Eline's ideaal. Haar ouders zien hierin ook veel kansen. Zij verbouwen een deel van de schuur om tot boerderijwinkel en lunchroom waar haar moeder volgend jaar zomer koffie, soep, broodjes en friet van eigen aardappelen gaat verkopen. Plannen zijn er ook voor een educatieruimte met zicht op de 160 schapen die de Zuid-Hollandse ondernemers naast de akkerbouwtak houden.

Kraampje met aardappelen

'Ik wil heel graag aan mensen laten zien wat we doen. Langs onze boerderij komen ontzettend veel fietsers en wandelaars. Sinds het begin van de coronacrisis hebben we een kraampje met aardappelen en uien op de dijk. De Melody's, Innovators en Nicola's moet ik vaak bijvullen. Mensen komen terug voor onze aardappelen, bij ons zit de aarde er nog aan. Dat wordt erg gewaardeerd. Een vaste klant liet laatst een bedankbriefje achter in het geldkistje. Superschattig.'

Geregeld is Eline met de passanten in gesprek op de dijk. 'Ze willen van alles weten over de oogst, hoe lang de aardappelen op het land staan en welke rassen we telen.'

Naast het vergroten van de boer-burgerverbinding houdt Eline ook erg van de praktijk. Kieperrijden tijdens het aardappelrooien, cultiveren, het inzaaien van de bieten en uien… De jonge akkerbouwer draait haar hand er niet voor om. 'Het is heel zwaar werk. Ik maak vaak lange dagen als ik meeloop, soms wel van 6.30 tot 23 uur. Maar ik vind het zo mooi om een gewas te zien groeien en te oogsten, zeker als het lukt.'

Enthousiast is de boerin over de trekkerrijlessen die ze sinds kort volgt. 'Als ik mijn rijbewijs heb, kan ik mijn vader nog meer helpen. Ik wil nog meer leren over mechanisatie. Daar weten mannen meer van dan vrouwen. Mijn vader kan heel goed trekkers en machines repareren. Hij is soms meer in de werkplaats te vinden dan op het land. Vrouwen kunnen dat ook leren. Het is niet alleen leuk, maar het bespaart ook kosten. Als een ander het voor je doet, krijg je een hoge rekening.'

Bovendien zorgt Eline ervoor dat ze meer te weten komt over de vaktechniek. Voor de coronacrisis ging ze in haar vakantie mee naar bijeenkomsten, zoals een excursie over agrarisch natuurbeheer en een informatiebijeenkomst over gewasbeschermingsmiddelen. 'Ik ben het enige meisje tijdens deze bijeenkomsten. Dat vind ik grappig. Iedereen lacht vriendelijk naar me. Ik leer er veel. Soms heb ik geen idee waar ze het over hebben, de regels rondom gewasbeschermingsmiddelen zijn vrij ingewikkeld.'