Van de ene op de andere dag in de herfst

Vanmorgen viel de stroom net voor het melken uit. Dat is in Ierland vrij normaal, vooral in de wintermaanden. De stroomkabels liggen hier namelijk niet onder de grond. Er hoeft maar een boom om te waaien en een stroomdraad te raken of we zitten weer met zijn allen urenlang in het donker. Meestal blijft het beperkt tot drie à vier uur, maar wachten met melken of kaasmaken is dan een ellende.

Onze aggregaat heeft zijn geld dubbel en dwars opgebracht. Vier of vijf keer per jaar halen we hem uit de schuur. Twee jaar geleden had onze omgeving na een flinke storm anderhalve dag geen stroom. Wij waren de enigen die licht hadden en konden melken.

Op de boerderij maken we ons klaar voor de winter. Het stro voor het hele jaar is net bezorgd. De geiten zijn geselecteerd op productieniveau en in groepen verdeeld. De bokken zitten er net bij. Boerbokken, een vleesras, lopen nu bij de ene helft van de geiten; goede fokbokken bij de beste melkers. Dit jaar hopen we alle geiten op hetzelfde moment droog te kunnen zetten. Voor het kaasaanbod maakt het niet uit. Er is toch nooit genoeg in de winter.

Voor de grasgroei was het een goed jaar en we hopen dat het weer het toelaat dat we het laatste gras ook van het land kunnen halen. Er staat nog genoeg om gedurende een paar weken vers te voeren en ook de laatste snede kuilvoer moet nog worden gemaakt.

Voor mij is het najaar altijd een fijne periode: het wordt rustiger. Kaasmaken van koeienmelk heeft hier, als ze kuilvoer krijgen, weinig zin. De geiten geven voorlopig nog flink melk, maar met drie dagen kaasmaken in de week is dat niet zo'n probleem. Dit geeft mij de tijd om de boekhouding weer op orde te brengen en wanbetalers achter de broek te zitten.

Wat er ook op het programma staat, is het kaasfestival van Slow Food in Italië. Met een stel Ierse kaasmakers hebben we daar een stand en verkopen we kaas. Er gaan veel bekenden uit de kaaswereld naartoe, dus er is volop gelegenheid om te netwerken. Het weerbericht voor de komende dagen interesseert me dus even niet. In Italië ga ik nog even van de laatste zonnestralen genieten.