Het wordt een dierenbegraafplaats

Mijn eerste kennismaking met een dierenbegraafplaats was in 1997. Ik werkte toen als voorlichter bij een voercoöperatie. Vanwege varkenspest mochten we geen klanten bezoeken. Op een bepaald moment begon het op kantoor zitten te vervelen en ben ik met een collega wat rond gaan rijden. Toevallig kwamen we op een dierenbegraafplaats terecht. In eerste instantie heb ik me vooral verbaasd over de dikke grafstenen die er lagen, maar het heeft me nooit losgelaten. Nu, twintig jaar later nog steeds niet.

Drie jaar geleden heb ik voor het eerst contact gehad met de gemeente over een vergunning. Inmiddels is de instelling van de gemeente best positief, al heb ik het idee dat de gemeente niet altijd weet wat ze ermee aan moet. De vergunning is een kwestie van lange adem, maar de verwachting is dat ik hem wel zal krijgen.

'Waarom wil iemand een dierenbegraafplaats beginnen?' zullen veel mensen zich afvragen. Allereerst vind ik het leuk om andere dingen te doen dan een ander. Ik denk ook dat het bij mij past. Als boer heb ik zo vaak dood vee aan de weg gelegd dat ik niet wakker zal liggen van het verdriet dat mensen hebben om de dood van hun huisdier. Tegelijkertijd ben ik zacht genoeg om klanten oprecht en op de goede toon te behandelen.

Een groot voordeel van een niet gangbare onderneming als een dierenbegraafplaats is dat je weg bent uit de concurrentie op kostprijs die we in de landbouw hebben. Een ander voordeel is dat ik van een bedreiging, het steeds meer vermenselijken van dieren, juist een kans maak.

Daar hoort wel een nuancering bij. Verdriet als een huisdier dood gaat is een oprechte emotie. Ik verwacht echt niet alleen mensen die zijn doorgeschoten in hun dierenliefde als klant. Wij hebben thuis ook altijd huisdieren kunnen begraven en dat heb ik erg fijn gevonden.

Een combinatie van een melkveebedrijf en een dierenbegraafplaats, met het gezicht naar de maatschappij, kan volgens mij een toekomstbestendig verdienmodel zijn. Ik wil dat graag proberen.