Absurd denken over ondernemen

Deze vragen heb ik mijzelf drie jaar geleden gesteld. Op dat moment had ik problemen met mijn gezondheid, met de gezondheid van mijn koeien en had ik net misgegrepen bij de uitgifte van de pachtgrond van mijn gestopte buurman. Tegelijkertijd had ik net het grootste geluk van de wereld door de geboorte van onze oudste dochter.

Ik heb toen de conclusie getrokken dat in mijn situatie het melken van veel meer koeien ook op de lange termijn zou leiden tot meer werk en minder inkomen. Een andere conclusie was dat het mij met de boerderij grotendeels in eigendom nooit zal lukken om grond te verwerven van de verpachters in mijn omgeving. Stel dat ik het dubbele zou bieden van wat gangbaar is, dan moesten de pachters die ze hebben meer gaan betalen en kreeg ik nog steeds geen grond.

Ook werd het me duidelijk dat als een van mijn dochters – inmiddels zijn het er twee – later boer wil worden, er wel wat moet gebeuren. Ik zal niet proberen hen later in een bepaalde richting te sturen. Het zou alleen zo fijn zijn als het bedrijf perspectief heeft als er één mee verder wil.

Deze conclusies geven meteen weer een nieuwe vraag: wat doe je als je geen heil ziet in schaalvergroting voor je bedrijf, maar wel ambitieus bent? Ik ben me gaan verdiepen in een tweede tak, die onder de oppervlakte al jaren in mijn gedachte was. Hierbij heb ik me laten inspireren door een uitspraak van Albert Einstein: 'Als een eerste gedachte niet absurd is, heeft het geen enkele zin om er verder over na te denken.'

In mijn geval had het wel zin om er verder over na te denken. Ik heb toen, in 2014, voor het eerst contact gehad met de gemeente voor het maken van een voortoets voor mijn plan. De eerste reactie van de gemeente was uitermate negatief, maar die houding is aan het veranderen en het lijkt erop dat ik een vergunning kan krijgen voor mijn plan.

Hoe langer ik bezig ben met het maken van plannen voor de tweede tak, hoe meer ik erin ga geloven. Wat die tweede tak is? Daar schrijf ik later meer over.