Twentse kalverhouder herpakt zich na burn-out

Op een ochtend, in het voorjaar van 2015, voerde de kalverhouder zijn dieren in de stal. Hij had twee nieuwe jongens aan het werk gezet. Hij was opgelucht. Hij had bijna alles weer op de rit. Hoewel een medewerker was opgestapt, had hij goede jongens terug kunnen vinden.

Zijn vrouw was, na een val van de trap een jaar eerder, aan de beterende hand. Het bedrijf liep goed. Ze waren Leerbedrijf van het Jaar geworden, genomineerd voor Ondernemer van het Jaar en ondertussen was de zorg voor hun vijf kinderen gewoon doorgegaan.

Huilen

Luijerink was bijna klaar met voeren, toen zijn vrouw binnenkwam. Ze zei iets, maar het drong niet goed tot hem door. Ineens voelde hij een intense drang om te huilen en kon zich niet inhouden. Het voer viel uit zijn handen. Tranen kwamen naar boven en hij stortte ineen. 'Het was bizar. Ik kwam de stal binnen om iets te overleggen en hij barstte in tranen uit', zegt zijn vrouw jaar later aan de keukentafel.

Een burn-out concludeerde de huisarts. 'Toen Marloes een jaar eerder van de trap viel, verloor ik mijn rechterhand', zegt Hans Luijerink, nu uit het dal omhooggeklommen. 'Ik had altijd de wilde plannen en zij zorgde voor de structuur, maar ze moest revalideren en kon dat even niet zijn. Tegelijkertijd dacht ik: ik trek dat wel, ik kan alles aan.'

Coach

Toen bijna alles weer op de rit was, ging het mis. Een coach met agrarische achtergrond haalde de kalverhouder van zijn organisatorische taken, zette hem aan het sporten en hij kon er zijn verhaal kwijt. Hulp werd vanuit allerlei kanten aangeboden. 'Het was fijn om te merken hoeveel warme contacten we om ons heen hebben.'

Zijn vrouw en de boekhouder namen de leiding over en hij deed het routinematig voeren en verzorgen van de kalveren. Maar hoe langer de burn-out duurde, hoe meer hij merkte dat hij van alleen 'boer zijn' niet gelukkig werd.

Nooit rust

Ziek melden kon niet. Het bedrijf en het huis zijn zo met elkaar verweven dat er nooit rust was. De loonwerker kwam regelmatig over de vloer. Het personeel ontbeet in hun keuken. Een vertegenwoordiger kon zo binnenstappen. Iedereen was altijd welkom.

Ondertussen werd Luijerink gevraagd als voorzitter van de Vereniging van Kalverhouders (VVK). Hoewel hij nog niet de oude was, leek het een goed idee om iets buiten het bedrijf op te pakken.

Brand

Tijdens de bijeenkomst waarin de Twentse ondernemer als voorzitter werd aangekondigd, kreeg hij ineens een belletje van zijn medewerker. De werkplaats stond in brand. Hij en zijn vrouw haastten zich naar huis: dit ook nog.

Anderhalf uur later kwamen ze thuis. Vijftig man stonden op het erf. De brandweer stond na te blussen. Er was alleen materiële schade. Een collega-boer bood een lege stal aan. 'Hans begon ineens te leven. Hij regelde van alles en was heel helder. Vanaf die dag was hij er weer', zegt Marloes Luijerink.

Sleur

'Je moet af en toe iets te overwinnen hebben in het leven', voegt haar man eraan toe. 'Door mij in mijn burn-outperiode niets organisatorisch meer te laten doen, werd mijn leven een sleur. Ik had geen uitdagingen meer. Daar word ik niet gelukkig van.'

Om herhaling van een burn-out te voorkomen heeft het echtpaar maatregelen getroffen. Zo is er na de brand een nieuwe kantine gebouwd voor het personeel. 'Die geeft veel duidelijker een scheiding aan tussen werk en privacy.' Zijn vrouw voegt eraan toe: 'We hebben daar ook een hygiënesluis gebouwd. Zodra Hans naar huis komt, doucht hij eerst daar, zodat hij letterlijk en figuurlijk de boerderij van zich af kan spoelen.'

Wennen

Hoewel het wennen is, voelt het stel zich er goed bij. 'Het kostte moeite om onze denkwijze om te zetten. We zijn heel gastvrij en iedereen kan hier binnenlopen, maar we moeten ook aan onszelf en ons gezin denken. Daarbij kunnen we nu mensen uitnodigen in plaats van dat ze standaard bij ons aan tafel zitten. Dat is ook een fijn gevoel.'