Alles op een rijtje hebben

Op 4 november werd ik onverwacht geconfronteerd met een herseninfarct, een verstopping in een deel van de hersenen. Zelf had ik dat niet direct door. Het enige wat ik lastig vond, is dat ik slecht uit mijn woorden kon komen.

'Dat is dan toch voor het eerst', zeiden mijn vrienden. Dan moest er toch wel iets ernstigs aan de hand zijn. Iedereen in mijn omgeving - behalve ikzelf - was erg geschrokken en of ik toch wel serieus wilde blijven.

Vaak heb ik het bij anderen gebruikt, het gekscherende 'die heeft ze niet allemaal op een rijtje'. Nu was ik zelf aan de beurt. In mijn hoofd al bij zin drie, struikelde ik over een woord in zin één. Automatisch ga je omtrekkend gedrag vertonen door andere omschrijvingen te gebruiken voor woorden waar ik niet op kon komen. Daarmee bracht ik mezelf dan weer in de war. Heel lastig.

Uiteindelijk ben ik nu vier maanden verder en mede ondersteund door de logopedie lukt het me weer redelijk om een gesprek te voeren. Wanneer meerdere personen aan een gesprek deelnemen, blijft het lastig. Dan komen er te veel signalen van verschillende kanten en kan ik er geen touw aan vastknopen.

Dan krijg ik dus het gevoel dat ik alles niet op een rijtje heb. Ik ondervind nu aan den lijve hoe dat voelt. En dan weer zegt iedereen: 'Wees nu maar blij, het had veel erger kunnen zijn.' Daar koop ik ook niet veel voor.

Maar goed dat ik mijn brood niet hoef te verdienen in de politiek. Die politici praten deze dagen de blaren op hun tong en ook bij hen kan ik niet anders zeggen dat het niet zeker is of zij het wel steeds allemaal op een rijtje hebben.

Ik kan niet doen of er nooit wat is gebeurd. Ik hoop wel dat ik het achter me zal kunnen laten, ik heb nog zoveel mooie plannen. Het leven is voor mij altijd al veel te kort. Ik kijk ernaar uit om nog een hele rij columns te schrijven en weer alles op een rijtje te hebben.