Kunstgebit voorkomt gênante situaties

Ik sta op en pak een glas melk. 'Bewaar je kies hierin en maak vanmiddag een afspraak bij de tandarts.' Met een duidelijke 'plop' zinkt de kies naar de bodem. 'Nu moet je je niet vergissen', waarschuwt Wendy en ze wijst naar mijn eigen glas melk aan de rechterkant van mijn bord. Gatver. Het idee.

Door veelvuldig roken, medicijngebruik en slechte persoonlijke verzorging hebben veel van onze deelnemers een geel en bros gebit. Zonde, wat het is zo gezichtsbepalend en een bron van schaamte voor een toch al kwetsbare groep.

Zo zag mijn man tijdens een vriendschappelijk stoeipartijtje een tand uit de mond van een drugsverslaafde deelnemer vallen. De jongen schrok zichtbaar en keek in het rond om te zien of niemand het opgemerkt had. Eenmaal onder vier ogen bood mijn man aan samen naar de tandarts te gaan. De jongen ontkende de schade, maar hield de rest van de middag zijn mond stijf dicht. Het was niet zijn eerste verloren tand; ik schat dat hij er al acht miste. Een tandartsverzekering had hij niet. Laat staan geld.

Na de lunch vraag ik Wendy of ik de kies mag zien. Ze vist deze uit het glas melk en legt hem op mijn hand. Samen met een collega staar ik ernaar. Het lijkt helemaal niet op een kies, zo rot is hij. 'Hij is echt versleten. Zie je al die kartels?', zeg ik. We schrijven een briefje naar de wooninstelling van Wendy en geven de kies mee in een plastic zakje.

Gelukkig zijn de meeste tandartsen tegenwoordig echte kunstenaars. Nep is nauwelijks nog van echt te onderscheiden. Gezien de brokkelige toestand van haar overige tanden hoop ik dat Wendy geadviseerd wordt een kunstgebit te nemen. Dat zou deze ellendige en gênante situaties voorkomen.

De volgende ochtend komt Wendy met een brede lach de kantine binnen. 'Ik hoefde helemaal niet naar de tandarts. Mijn begeleider heeft goed naar de kies gekeken. Het was gewoon een harde broodkorst.'
Over gênant gesproken. Ik stond met een mond vol tanden.

Hanna Hilhorst
Zorgboerin in Echt
@HannaHilhorst