Achter de voordeur

Twee jaar lang kwam ik wekelijks bij hen aan huis, hadden we een praatje aan de voordeur en overhandigde een van onze deelnemers de Naoberkrat: een krat vol groente, fruit, eieren en kaas. Komende maand bezorgen we de laatste.

'Nu we een mooie, nieuwe winkel met een uitgebreider assortiment op het erf hebben en ook op zaterdag open zijn, denken we u daarmee een goed alternatief te bieden', schreef ik in de afscheidsmail. Dat klopte, al is het afwachten of iedereen de weg naar onze afgelegen boerderij weet te vinden.

Bewijzen

De nieuwe winkel moet zich nog bewijzen. Iets in mij zegt dan ook dat we een fout maken; dat we te snel een eind maken aan een waardevolle relatie.

Twee jaar lang vertrouwden de abonnees ons hun schuurtje, bijkeuken en achtertuin toe. 'Zet de krat maar onder het afdak in de boomgaard als ik niet thuis ben.'

Leven

Ongemerkt kwam je op deze manier hun leven binnen. Rondslingerend speelgoed, etensresten op het aanrecht, schuren waarin het gereedschap op alfabet is gesorteerd: de klant werd meer dan een naam en gezicht.

Achter elke voordeur woonde een ander verhaal en het was wonderbaarlijk te merken hoe makkelijk mensen je iets toevertrouwen. 'Sinds we veganist zijn, worden we nauwelijks meer uitgenodigd op etentjes van vrienden.' Of: 'Ik ben al acht weken zwanger, kun je het zien?'

Allerlei klanten

Eenzame klanten - 'Kom binnen, ik heb kaasbroodjes voor jullie gebakken' -, knorrende klanten - 'Zit er nu alweer rode kool in de krat?' - en zieke klanten.

Elke week zagen we de man - een veertiger - met de hersentumor achteruitgaan, tot hij ons op het laatst niet meer herkende. 'Wat komen jullie doen?', vroeg hij.

Stomme tumor

De deelnemers schrokken van zijn starende ogen. Ik stuurde hen terug naar de bus en begeleidde de man naar zijn woonkamer, waar zijn vrouw een dutje deed op de bank. De man verontschuldigde zich, onnodig. Stomme tumor.

Ach, het was mijn eigen keuze. Ik was degene die zei dat we ons nu op de winkel moeten focussen. Dat de bezorgservice te tijdrovend en niet winstgevend was. Dat de klanten te veel eigen wensen hadden - 'Ik lust geen spitskool en bietjes, houd je daar rekening mee?'. En toch. Het waren wel míjn klanten.