Hulpverlener zoekt geur van gras

‘Op de boerderij loop ik continu te stralen’, vertelt ze aan de koffietafel van de familie Breeuwsma. ‘Zelfs van het verschonen van de hokken krijg ik energie. Het is misschien simpel werk, maar wel een moment om even je hoofd leeg te maken. Lekker fysiek bezig zijn, daar houd ik van. De laatste jaren doe ik steeds meer zittend werk achter de computer. Ik ben liever in beweging.’
De Akkrumse studeerde in 1995 af als psycholoog. Ze is docent geweest en heeft als gesprekstherapeut gewerkt, voordat ze als groepsleider in de jeugdhulpverlening aan de slag ging. Met haar ervaring werd ze uiteindelijk teamcoach bij een behandelinstelling in Groningen. ‘Twaalf jaar heb ik gewerkt met licht verstandelijk gehandicapte jongeren. Een doelgroep met heftige gedragsproblemen.’
Met veel plezier ging Bos iedere dag naar haar werk. ‘Toch verandert er van alles de laatste tijd. Er zijn zoveel ontwikkelingen gaande. Ook veranderingen die raken aan de kwaliteit van de zorg.’ Ze kwam op het spreekwoordelijke kruispunt in haar leven terecht. ‘Ik ben nu in de veertig. Ga ik door in dit vak of kies ik een hele andere weg?’
Inmiddels is Bos twee keer in de week op het melkveebedrijf van de familie Breeuwsma in Aldeboarn te vinden. ‘En als de afspraken het toelaten vaker, om bijvoorbeeld de kalveren te verzorgen.’ Haar werk in Groningen bouwt ze geleidelijk af.

Romantisch beeld

Haar keuze voor de melkveehouderij is opmerkelijk, ook omdat Bos geen achtergrond heeft in de agrarische sector. ‘Als kind had ik altijd een heel romantisch beeld van het boerenbestaan. Op de trekker, de geur van gemaaid gras, het buitenleven en het harde werken. Dat beeld zat nog steeds in mijn hoofd. Ik wilde ervaren of het droombeeld nog klopte.’
Bos ging naar eigen zeggen volledig terug in de leerstand. Alles was immers nieuw. Met alle facetten van het werk als melkveehouder wil ze ervaring opdoen. Tijdens de sprintopleiding van agrarisch onderwijsinstituut PTC+ in Oentsjerk maakte ze kennis met thema’s als melkwinning, diergezondheid, bodemkwaliteit, vruchtbaarheid en voeding. Ondertussen brengt ze die bij de maatschap Breeuwsma in de praktijk.
Het melkveebedrijf heeft 185 melkkoeien met jongvee en telt drie melkrobots. ‘Het simpele romantische beeld van een klein bedrijf met wat koeien waar veel wordt gemolken, gemaaid en gevoerd, klopte natuurlijk niet’, zegt Bos. ‘Toch ben ik niet afgeknapt. Sterker nog, ik ben veel enthousiaster geworden over het werk van boeren dan ik al was. Ik heb ontzettend veel bewondering voor mensen als de familie Breeuwsma.’
Naast het houden van koeien maakt Bos kennis met het managen van een groot landbouwbedrijf en het ondernemen in een dynamische sector. ‘Er komt ontzettend veel bij kijken.’

Verlanglijstje

Vanaf de eerste dag stelt Bos allerlei vragen aan Jan Breeuwsma, zijn vrouw Jacquelien en zoon Karst. Ook de informatie van de stagiairs die op het bedrijf rondlopen, absorbeert ze gretig. Op haar verlanglijstje staan nog verschillende onderwerpen. Het melkersdiploma staat bovenaan. ‘Bij de familie Breeuwsma werken ze weliswaar met een robot, en dat vind ik ook erg interessant. Maar de kans bestaat dat ik ergens aan het werk kom waar zelf wordt gemolken. Dan is het toch wel handig als je die vaardigheid beheerst. Ook klauwbekappen, voeding en bodemgezondheid zijn onderwerpen waar ik nog verder mee aan de slag wil.’
Jan Breeuwsma laat Bos zoveel mogelijk de praktijk zien. ‘Maar wij leren ook van Corinne’, stelt de melkveehouder. ‘Veel werkzaamheden voeren we uit op de automatische piloot. De vragen die zij stelt maken je bewuster.’
Het observeren en analyseren in de stal is de belangrijkste gelijkenis met haar vorige werk in de hulpverlening. ‘Net als jongeren geven koeien en kalveren signalen af. Die wil ik goed leren lezen. Aan de oren, ogen en het gedrag van een kalf kun je zien of het wel of niet fit is. Als ik een poosje in de ligboxenstal rondloop, dan zie ik van alles. Ik sla mijn bevindingen op in mijn telefoon en bespreek vervolgens met Jan of Karst of een koe mogelijk tochtig is of misschien baarmoederproblemen heeft.’
Daar ligt volgens Bos ook de vergelijking met de psychologie. ‘Ik vind het interessant om te zien hoe de koeien erbij staan, om te signaleren waar eventuele knelpunten zijn en om daar met elkaar vervolgens passende maatregelen voor te bedenken. Waar sommigen een ziek kalf wellicht ervaren als ‘domme pech’, vind ik het interessanter om verder te kijken en me af te vragen wat wij misschien niet goed doen.’
Bos is inmiddels aan het solliciteren. Ze zoekt werk bij een melkveehouder in de omgeving van Akkrum. ‘Mensen met wie ik hierover praat, leggen de link met een zorgboerderij. Begrijpelijk als je naar mijn werkervaring kijkt. Misschien is het iets voor de toekomst. Voorlopig wil ik eerst als boerenhulp werken. Met de voeten in de klei. Net als bij de familie Breeuwsma. Samenwerken om een melkveehouderij goed draaiende te houden, dat lijkt mij een geweldige uitdaging.’