'Beleid zonder argumenten'

Onderdeel van het plan is nadrukkelijk dat naast het wijzigen van regelgeving en beleid geborgde stikstofemissiereductie moet worden bereikt. Maar de door ons gekozen volgorde is: eerst het wettelijk kader op orde, daarna de uitstoot terugdringen.

Uit voorspelbare hoek kwam kritiek op ons plan. Om geloofwaardig te zijn, zo riep de hoek, zouden we eerst de stikstofuitstoot ver terug moeten dringen. Pas daarna zou over aanpassing van het beleid mogen worden nagedacht. Laten we die gedachtegang eens nader verkennen.

Wetenschappelijk is er geen twijfel over: met technische innovaties kan de stikstofuitstoot fors worden beperkt. Maar in de huidige situatie worden daar geen vergunningen voor afgegeven. Boeren die willen investeren in een emissiearmere stal hebben pech: geen enkele provincie geeft daar een vergunning voor. Er zijn situaties waarin boeren zelfs geen vergunning krijgen om stallen af te breken. Intekenaars van de Lbv en Lbv-plus leven in onzekerheid of ze na uitkoop nog 15 procent restemissie mogen uitstoten op hun nieuwe multifunctionele bedrijf.

Binnen het huidige wettelijk kader is maar één optie voor significante emissiereductie: een koude en vaak verplichte sanering. Overigens vergeten de voorstanders daarvan dat het vijf tot tien jaar duurt als bedrijven zich daartegen verzetten.

Wie zegt dat we het huidige perspectiefloze juridisch kader niet ter discussie mogen stellen, die is – vergeef me de scherpte – er niet op gericht om uit de stikstofcrisis te komen. Want om effectief uit die crisis te komen, moeten aanpassing van het juridisch kader en geborgde emissiereductie hand in hand gaan. Wie daar anders over denkt, zit toch echt in een blinde hoek.