'Een luxe cadeau, een boer geeft niet zomaar grond weg'

Negentien jaar geleden kreeg Broekhuis uit het Overijsselse Albergen van haar man het kalverweitje, een stuk grond dat grensde aan de tuin. Een cadeau voor haar trouwdag. Een luxe cadeau, besefte ze. 'Een boer geeft niet zomaar grond weg. Collega-boeren die langskwamen, riepen vanaf de straat: 'Kan jouw man die grond zomaar missen voor de tuin?' Ik hoor het hen nog roepen. Het was zo'n mooi aanbod. Ik kon doen waar mijn hart naar uitging.'

Hoe anders was dat in 1985, toen Broekhuis introk in de boerderij bij haar schoonouders. Ze had niets met tuinieren en wilde er ook absoluut geen werk mee hebben. Ze was 22 jaar en wilde de hort op met vriendinnen. 'Maar ik werd door de buurt aangesproken op de tuin. Ik dacht: het is een bende, het valt iedereen op. We namen heidepollen, taxussen en coniferen. Ik had er inderdaad geen werk mee, maar vond er ook niets aan', blikt ze terug.

Tuinvirus via buurvrouw

Broekhuis was verliefd op de tuin van de buurvrouw. 'Daar bloeide het altijd. Er piepte altijd iets over de weg', weet ze nog. 'Dan riep ik: 'Wat heb je het er mooi bij liggen.' Waarop zij antwoordde: 'Ja ja, dat heb jij niet.' Het was dan ook niet geheel toevallig dat de buurvrouw haar het tuinvirus bezorgde.

Broekhuis kreeg wat stekjes en begon zelf met tuinieren. Toen haar twee zoons uit huis gingen, kreeg ze meer vrije tijd, die ze al snel in de tuin doorbracht. Soms een uur, soms twee uur en soms de hele dag. 'Als ik thuis ben, loop ik vanzelf de tuin in. Ik ben graag buiten. Of het nooit als een verplichting voelt? Soms wel. Maar mensen mogen ook iets verwachten als ze entree betalen. Dat verwacht ik ook van mezelf. De kantjes worden dan extra gestoken en de oude bloemen haal ik eruit.'

De ontvangst van groepen is geen vetpot. Het Plantzoentje zal ook nooit de hoofdtak worden bij de familie Broekhuis. 'Dat kan niet op de manier zoals ik het doe', zegt Broekhuis. 'Er komt iets binnen omdat de tuin vier weekenden per jaar open is. Mensen kunnen dan geld in een potje doen. Ik hoef er niet van te leven. Ik geniet ervan als andere mensen gelukkig worden van mijn tuin.'

Asters, chrysanten en dahlia's

Dat gebeurt. Behalve dat er gasten uit Duitsland, Oostenrijk en België komen, werkt de tuin ook als therapie voor haar dementerende schoonmoeder, die naast de boerderij woont. 'Ze wilde geen tuin meer, omdat ze het niet langer kon onderhouden. We hebben een jaar gras gehad, maar daar werd ze niet gelukkig van. Toen besloot ik perkjes te maken met asters, chrysanten en dahlia's.'

Nu staat er 150 verschillende soorten dahlia's. 'Daar kan ze de hele dag van plukken. Zodra de dahlia's de grond uit komen, zit ze te wachten tot ze kan plukken. Ik vind het leuk dat zij er zoveel plezier aan beleeft. Er staat geen fotolijstje in haar huis waar geen dahlia bij staat. Mensen die voor mijn tuin komen, stuur ik standaard even bij mijn schoonmoeder langs. Dan zwaaien ze of steken ze de duim op als ze voor het raam staat.'

Broekhuis knijpt zichzelf regelmatig in de arm. 'Ik had dit niet kunnen bedenken. Ik houd ook niet van alle aandacht. Maar ik zie het wel als een compliment, een stukje waardering. Ik voel me een bevoorrecht mens. Ik heb het geluk dat ik met een boer ben getrouwd die een stuk grond wilde afstaan aan zijn vrouw. dat had ik nooit verwacht. Ik voelde me in het begin wel een beetje bezwaard. Hij had er ook mais op kunnen zetten.'

Het meest geniet Broekhuis van haar tuin als ze 's avonds een moment voor zichzelf heeft. 'Als mijn man een laatste rondje over het erf doet, loop ik vaak nog één keer door de tuin. In mijn badjas, op blote voeten. Dan ruik ik het gras en denk ik: hoe is het toch mogelijk dat alles zo mooi bloeit? Ik heb het wel geplant, maar het is niet te geloven dat het bestaat. Zo bijzonder. Dan slaap ik als een roos.'

Uiteindelijk is het de bedoeling dat Broekhuis en haar man intrek nemen in de mantelzorgwoning die nu in aanbouw is. Hun oudste zoon neemt de boerderij over. 'Ik ben 62 en merk dat ik ouder word. Vroeger ging de schop vanzelf de grond in. Dat wordt minder. Ik wil er niet aan denken dat er een tijd komt dat ik het niet meer kan, maar ik weet dat die tijd er komt. De tuin overdragen aan iemand anders? Dat gaat niet. Je kunt een schilderij van een ander ook niet afmaken. Daarom zijn we nu al met de toekomst bezig.'

Broekhuis ziet het helemaal voor zich. 'Ik hoop dat we straks vanuit de mantelzorgwoning nog lange tijd van de tuin mogen genieten. Met alle kleinkinderen aan een lange tafel en dat ik frites bak. Dan ben ik een gezegend mens.'