'Grenzen aan de groei'

Veel later werden CO2-rechten uitgegeven. Vervuilers werden verantwoordelijk gesteld voor het broeikaseffect en de opwarming van de aarde. Maar niet elk vervuilend bedrijf hoefde daarvoor te betalen. Europees gezien zorgden ze ervoor dat er geen concurrentienadelen kwamen voor internationale bedrijven. Vervuilende multinationals kregen gratis emissierechten. Concurrentie met bedrijven van buiten Europa moest gelijk blijven.

Wat waren de gevolgen? Europa deelde voor honderden miljoenen euro's gratis emissierechten uit aan kolencentrales, de luchtvaartindustrie, de petrochemische industrie en bedrijven zoals Schiphol en Shell. U snapt wel, deze bedrijven werden enorm gestimuleerd om milieubesparende maatregelen te nemen. Niet dus. Eigenlijk keurde Europa goed dat deze bedrijven net zo vervuilend mochten blijven werken als hun Chinese collega's.

Niet zo lang geleden zijn ze in Europa wakker geworden en worden bedrijven gestimuleerd om emissies te verminderen. Er worden minder emissies uitgegeven en er wordt minder gratis uitgedeeld.

Hoe verhouden deze ontwikkelingen zich met onze agrarische sector? Het is duidelijk dat wij ook internationaal opereren, maar tot gratis emissierechten heeft dat niet geleid. De natuurlijke CO2-uitstoot van weilanden en akkerbouwlanden wordt ook zelfs meegeteld. Olieverslindende industrieën kunnen vergroenen, maar er zit geen aan-uitknop aan onze gronden. Als we morgen in Nederland stoppen met de gehele agrarische sector, dan komt dat CO2 natuurlijk nog steeds vrij.

Kortom, de balans is volkomen verstoord. Complimenten aan VNO-NCW – daar kunnen we van leren – die goed hebben gelobbyd voor de meest vervuilende sectoren. Het klimaat warmde versneld op.

Boomkwekers zouden eigenlijk, net als Tesla, emissierechten moeten kunnen verkopen. Bomen leggen tenslotte veel CO2 vast. Dat zou een leuke bijverdienste kunnen zijn, want emissierechten zijn flink in prijs gestegen. Zover is het nog niet.
Maar de grenzen aan de groei worden steeds meer zichtbaar.