'Van geouwehoer blijf je geen boer'

Een andere uitspraak van Schaeffer was: 'Is dit beleid of is hierover nagedacht?' Hij was voorstander van helder taalgebruik en tegen vergaderen om het vergaderen als verdienmodel voor een select groepje.

Boeren krijgen vooral inkomsten via producten die ze verkopen in de markt. In de 'race to the bottom' worden boer en natuur uitgeknepen en deze rekening wordt toch ergens door iets of iemand betaald. De biodiversiteit en de landbouwbodem waar alles uit moet komen, worden er niet beter op.

De 'altijd de laagste prijs'-supermarkten compenseren dat niet. Vooral die ene super die wel sportploegen, Max Verstappen en ook Rinus VeeKay (Rinus van Kalmthout, die in de Verenigde Staten IndyCar-races rijdt) sponsort, laat het afweten. Komt dit omdat de eigenaar, Frits van Eerd, zelf graag met autootjes speelt en meedoet met de 24 uur van Le Mans?

Het moet allemaal ergens van worden betaald, hetzij uit de lengte dan wel de breedte. Uiteindelijk gaat het ten koste van boer en natuur. Denk daar eens aan als u spaart voor uw 'made in China'-Jumbo-juichcape.

Milieukosten voor de boer door schade en uitputting van bodem, klimaat, water en biodiversiteit zouden moeten worden gecompenseerd, zodat hij hieraan kan werken. Er wordt vooral geouwehoerd over verdienmodellen voor zulke ecosysteemdiensten, maar het ontbreekt aan actie.

Land- en bosbouw zijn de enige sectoren die in potentie CO2 kunnen vastleggen. Deze vastlegging zou een prijs per ton moeten hebben, bonus-malus. De industrie betaalt voor hun CO2-vervuiling via het ETS-handelssysteem. Deze prijs was voor 1 ton CO2 twee jaar geleden nog 5 euro, nu is dat al 50 euro. Dat als voorbeeld. Waarom krijgen wij boeren geen beloning voor onze vastlegging?

De Nederlanders die geen boer zijn, dat is 99,5 procent van ons volk, kunnen alleen CO2 uitademen of op andere wijze netto uitstoten en zijn daarmee per definitie een vervuiler. 'De vervuiler betaalt' is een goed principe, met de boer als probleemoplosser voor burger, Jumbo en industrie. Niet lullen, maar doen.