'Duurzame energie als streekproduct'

Onze polder leek kansrijk voor windplannen en plannen waren er volop, vooral versnipperd. Ook waren er mensen die vooral ergens tegen zijn, zoals sinds 2006 tegen windmolens hier. Omdat deze in hun achtertuin zouden komen, die niet eens hun tuin is. Als je ergens tegen bent, waar ben je dan voor?

In onze polder met verschillende plannen staken wij boeren de koppen bij elkaar, schopten de projectontwikkelaars buiten waarbij de meesten hadden getekend en richtten zelf een windmolencoöperatie op. Samen zelf ondernemen.

Iedereen heeft energie nodig en gaat er gemakshalve vanuit dat die er ook altijd is. Er gaat heel wat gemeenschapsgeld naar grote energiemaatschappijen. Veel beter kun je lokaal of regionaal de energievraag met het -aanbod koppelen, waarbij de inwoners hun energie betrekken van lokale korte ketens van zon, wind en andere energiebronnen.

Bij dat windmolen-A16-project van 100 megawatt vanaf de Belgische grens tot Moerdijkbrug is afgesproken dat 25 procent van de molens in eigendom komt van lokale stichtingen om zo de lokale energietransitie op te stuwen. Sociale participatie heet zoiets. De term 'dorpsmolen' viel, zoals ooit de molenaar zijn regiofunctie had. 75 procent vloeit nog altijd in de zakken van grote energiebedrijven en projectontwikkelaars.

De A16-molens sponsoren straks FC Twente via Pure Energie, terwijl ik liever Madese Boys, VV Zwaluwe of andere lokale clubs 'in my backyard' steun. Als we met ons allen als boeren, burgers, buitenlui en bestuur dit samen hadden ondernomen, was 100 procent lokaal mogelijk geweest.

Alle energieopwekkingsvormen kosten geld. Alles wordt 'gesubsidieerd'. Kernenergie is duur om te bouwen en qua opslag van afval. Wind en zon vragen subsidie. Kolen- en gascentrales zijn niet gratis en leveren gezondheids- en milieuschade op. Biomassa idem. Thoriumenergie bestaat nog niet. Als wensdenk- en onzinenergie zou bestaan, zouden we omkomen in een bron van oneindige energie.