'Knuffels in Drenthe'

Het idee voor een bezoek ontstond spontaan; we waren in de buurt. Zenuwachtig betraden we het erf. Hier hadden we gewoond, waren de kinderen geboren. We hadden er gefeest en gehuild, ruziegemaakt. Gevreeën. Gewerkt aan de toekomst, getwijfeld. Ik zag me weer lopen met de kinderwagen. Door de tuin, langs de kippen. Ik zag me worstelen, eenzaam zijn. De eerste jaren in Drenthe vond ik moeilijk. Ver van familie en vrienden, ineens boerin en moeder. De vrouw van toen zou ik nu willen omarmen. Gerust willen stellen. Want het zou goed komen.

Als eerste troffen we deelnemer Reinier. Hij bekeek ons wat stuurs, alsof hij moest bedenken wie we ook alweer waren. Ineens een glimlach, een begroeting. En zijn nieuwste mop: 'Waarom stinkt een scheet?' Zijn ondeugende ogen twinkelden als vanouds. 'Dan heeft een dove er ook wat aan.' We schaterden en ontspanden. 'Jurre en Hanna', bulderde deelnemer Jos aan de andere kant van het erf. Met grote passen rende hij op ons af en vloog ons om de nek. Zoende ons plat. En hoewel alle coronamaatregelen door mijn hoofd schoten, lieten we het gebeuren.

Oud-buurman Gerlof kwam lachend aanlopen en haalde zijn schouders op. 'Sorry, we hebben echt geprobeerd hem het knuffelen af te leren.' Een leuk weerzien. Trots vertelde hij over het nieuwe dak op de schuur en het dichtgooien van de oude mestkelder onder het erf. Klussen die al op de lijst stonden toen wij er woonden en nu gelukt waren. Toch had ook de hoeve een raar jaar achter de rug.

'Tijdens de eerste lockdown zijn we voor deelnemers twee maanden dicht geweest', vertelt Gerlof. 'En nog steeds zit een aantal thuis. Zorginstellingen zijn erg terughoudend in contacten met buiten. Wel bellen we veel, sturen dagelijks filmpjes. Maar de situatie is schrijnend.' Treurig. En toch ook weer bijzonder hoe de boerderij het contact met deelnemers in deze periode warm houdt.

Na nog een laatste kus van Jos namen we afscheid. De herinneringen opgepoetst, het warme bad gevoeld. Op naar huis.