De Familie Farm draaiende houden

Mijn hulpjes, die normaliter bijna jaarlijks naar Canada afreizen om ook wat mee te helpen in de oogstperiode, konden dit jaar door het coronavirus niet komen. Dit jaar heb ik mijn zoon maar op de combine gezet. Hij hoefde nog niet naar school en binnen niet al te lange tijd wordt hij 16 jaar. Met zo'n leeftijd wordt het tijd dat je het een en ander mag beginnen te leren.

Nee, ik ben niet het type vader dat zijn zoon of dochter verplicht hetzelfde wil laten doen als waarmee hun ouweheer zijn boterham probeert te verdienen. Integendeel zelfs. Studeren wat je leuk vindt, staat boven de ideologie waarmee ik zelf bezig ben.

Vol overgave en met gemak bedient mijn zoon de combine, alsof het zijn dagelijks werk is. Veel hoef ik hem niet uit te leggen. Waarschijnlijk heeft hij al genoeg gespiekt in de tijd dat hij nog naast me zat. Als ik na een paar dagen vraag of hij het nog steeds leuk werk vindt, zegt hij: 'Natuurlijk, we gaan vanavond door tot de silo vol zit.'

De gedachte dat de school binnenkort weer begint, creëert de eerste chagrijnige blik. Veel kan ik daar niet van zeggen. Het is alsof ik in mijn eigen spiegel kijk, toen ik die leeftijd van mijn zoon had. Het bloed kruipt weer waar het niet gaan kan. We kennen het gezegde.

Mijn oudste dochter wordt niet warm of koud van combines en trekkers. Maar als ze met de quad en een grote stofwolk achterlatend ons koffie en lunch op het land komt brengen, denk ik ineens: kijk, dit is nou het typische voorbeeld van een Familie Farm. Ze schijnen dus nog echt te bestaan. Eerlijk gezegd kreeg ik zelf de indruk dat dit soort bedrijven beetje bij beetje dreigden uit te sterven.

Dat denkbeeld mag ik gelukkig weer een beetje bijstellen. Misschien dankzij het coronavirus. Want of het nou gaat om het bedienen van machines of het aanleveren van eten en drinken, elk steentje draagt bij om de Familie Farm draaiende te houden. Dat is iets waar je best trots op mag zijn.