Rijk boerenland of vergane glorie?

Jammer, maar ik lig er niet meer wakker van. Ooit waren pootaardappelen de kurk van ons bedrijf. Maar nadat twintig jaar geleden een 1-op-6-rotatie werd ingesteld, was dat snel over. Huurland werd opgezegd, het bouwplan kromp. De zaaiuien bleven en suikerbieten kwamen terug.

Veldboon en tarwe dienen als voergewas voor het melkveebedrijf waaraan we zijn gekoppeld. Net als aan drie akkerbouwers. In goede én slechte tijden. We telen koolzaad voor de olie en grasklaver als maaimeststof. Alles 1-op-6. En in een strokenteelt van 6 meter breed, afgewisseld met een bloemenstrook.

Het loopt inmiddels aardig goed dankzij de autonome robotjes. Maar op onze kromme percelen kost dit behoorlijk wat areaal. Ook door de verbrede maren en het dijkbeheer door de natuurvereniging. Al met al zijn de inkomsten uit de akkerbouw flink afgenomen. Dat was in 2020 al voorzien.

Subsidies voor groenblauwe diensten, carbon credits, vergoedingen voor biodiversiteit, besparingen op gewasbescherming en waterschapslasten moeten dit opvangen. Regionale afzet moet de gedecimeerde export compenseren. En dan vergeet ik bijna onze uit nood geboren boerencamping.

Hoe dit verhaal afloopt? Zijn lasten gedaald en vergoedingen gegroeid? Werd de camping mijn passie, zoals pootaardappelen dat ooit waren? Ik laat het over aan uw fantasie. Al had ik daar weinig van nodig om deze schets van een akkerbouwbedrijf op klei anno 2050 op te tekenen.

De ingrediënten komen uit de pilot landschapsinclusieve landbouw in De Marne. De pilot is er ook voor zand (Salland) en veen (Krimpenerwaard) en is opgesteld door het College van Rijksadviseurs. Ik heb hieraan meegewerkt, maar het resultaat is anders dan ik voor ogen had. Resultaten die ook bij de minister terechtkomen.

Het stukje hierboven is een fractie van wat staat geschreven over mogelijk toekomstige scenario's. Google maar eens, lees het en schrijf het slot. Wordt het een verhaal van rijk boerenland of van vergane glorie?