Bespiegelingen na een wandeling door de natuur

Onze gids had ons uitgelegd dat het gebied altijd nat is door druk van het grondwater vanuit het hoger gelegen Duitsland. Daardoor is het boeren nooit gelukt om het gebied te ontginnen. Ze hebben er wel honderden jaren gemaaid en het maaisel afgevoerd. Dit heeft een bijzonder arme bodem opgeleverd met daardoor een grote soortenrijkdom aan planten.

Toen een terreinbeherende organisatie het gebied in handen kreeg, liet men vervolgens de natuur zijn gang gaan. Het gevolg was dat er minder bijzondere planten kwamen, omdat de bodem niet meer werd verschraald. Nadat dit duidelijk werd, is men weer gaan maaien. Met meer waardevolle natuur als gevolg.

Op de septemberdag dat wij in De Bruuk waren werd er gemaaid. Dat gebeurde met rupstrekkers met frontmaaier en een opraapwagen op rupsen erachter. Het was een indrukwekkend gezicht. We hoorden dat het maaisel werd afgevoerd naar andere natuurgebieden om zo zaden te verspreiden. Transplantatie werd dat geloof ik genoemd.

Het was goed om te horen dat zo'n bijzonder gebied niet ondanks maar dankzij de landbouw tot stand is gekomen. En dat beheer meer resultaat geeft dan de natuur zijn gang laten gaan. Ik vroeg me af bij hoeveel natuurgebieden de landbouw de schuld krijgt van tegenvallende resultaten, terwijl de werkelijke reden is dat er te weinig onderhoud plaatsvindt.

Tegelijk kan ik me voorstellen dat de beheerder van zo'n natuurgebied met de tanden knarst als hij de opdracht geeft voor dure werkzaamheden, als er vlak naast het gebied een grote stal staat die de inspanningen weer tenietdoet.

Zou het daarom niet mooi zijn als de eigenaar van zo'n stal bereid was het beste groene labelsysteem te gebruiken, als de terreinbeheerder bereid was dit te betalen. En als deze vrijwillige beperking van de ammoniakuitstoot er niet toe leidde dat het bedrijf op slot werd gezet? Met voldoende goede wil zijn er alleen winnaars. Nu graaft iedereen zich in en daar wordt niemand beter van.