Springvuur

We pachten dit stukje grond voor een kleine prijs, omdat het vanuit landbouwperspectief niet erg aantrekkelijk is: de dijk is schuin en maaien en bemesten is er lastig.

Als grote voordeel heeft dit wel dat verschillende soorten gras en kruiden de kans krijgen er te groeien en bloeien, zoals in het voorjaar de pinksterbloem, boterbloem, en madeliefjes. En door het natte, warme herfstweer van de afgelopen weken popten de paddenstoelen massaal uit de grond. Verschillende soorten: bruin, rood, gestippeld, groot en klein.

En giftig.
Waarschijnlijk.

'Moet je eens zien', zei Jurre nadat hij op de dijk was geweest. Hij toonde een foto van een koe met korsten op haar huid. 'Het lijkt wel of ze verbrand is. Ze oogde ook niet fit. Ik bel de veearts.'

'Springvuur', zo luidde haar diagnose. 'Ofwel zonnebrand. Door het eten van zieke planten of schimmels kan een leveraandoening ontstaan, waardoor deze een stofje gaat afscheiden dat de huid extreem gevoelig maakt voor de UV-stralen van de zon.' De veearts zag me kijken naar de grote grijze wolken boven ons. 'Ja, zélfs als het al weken regent kan een koe met deze aandoening verbranden. Breng haar maar snel naar stal.'

Daar stond ze dan. De aangetaste plekken op haar huid werden hard, vervelden. De vliegen doken eropaf. Haar normaal zo zachte en vochtige neus was één grote korst, waar ze met haar tong niet af kon blijven. Steeds weer likte ze de wonden open.

'Houd haar huid vet, smeer haar in met crème', sprak de veearts aan de telefoon. 'Mag ook gewoon Nivea zijn.' Dat hoefde mijn buurvrouw maar één keer te horen. Ze dook haar badkamer in en kwam een uur later naar buiten met een emmer vol lotionnetjes, dagcrèmmetjes en after sun. 'Smeer maar op het beestje', riep ze vrolijk.

Een heerlijke klus, vond ook de pink.
En lékker dat ze rook.