Taboe op 'harddrug' mediwiet niet van deze tijd

Thee, olie, snoepjes, balsems en honing met de werkzame stof cannabidiol (CBD) uit cannabis. Wetenschappelijk bewijs is er vooralsnog niet, maar gebruikers zweren bij de werking tegen pijn, epilepsie, slaapproblemen, schizofrenie en diverse andere kwalen.

Consumptie mag in Nederland, productie niet. Internationaal worden hennepextracten steeds meer toegepast en toegestaan, waardoor een bloeimarkt ontstaat. Politiek bestaat er in Den Haag en Brussel weerzin, waardoor ondergrondse productie dreigt.

Voor een groep glastuinders kan legalisatie niet snel genoeg worden doorgevoerd. Deze telers ruiken kansen op de wereldmarkt en willen aan de slag.

In een tijd waarin veel heilige huisjes omver worden geschopt en een beroep wordt gedaan op een breed inlevingsvermogen, is legalisatie van productie van plantaardige medicamenten een onderwerp dat om actualisatie vraagt. Het heeft niks van doen met THC, de stof waar je stoned van wordt.

Snijd het onderwerp van legale medicinale cannabisteelt aan en je krijgt een stortvloed aan improductieve reacties. Enerzijds verkrampt conservatisme dat elke vorm van wietteelt beschouwt als harddrug en zo het debat in de taboesfeer duwt.

Anderzijds de handenwrijvende progressieve respons van lieden die elk aanknopingspunt voor een vrijzinnigere Opiumwet aangrijpen om hun mantra te herhalen. Tot slot de absurdistische en puberale reacties dat je straks voor een joint naar de apotheek kunt.

Waanbeelden die een werkelijk inhoudelijk debat verlammen. De werkelijke discussie zou namelijk moeten gaan over positieve en negatieve gezondheidseffecten van mediwiet en qua productie vooral over de economische kansen en teeltvoorwaarden.