Het Wilde Westen

Ik wrijf in mijn ogen en gaap. 'Ik heb zoveel gedroomd vannacht.'

'Ik ook', zegt Jurre. 'Bizarre dingen. En van alles door elkaar. We woonden weer in het Westen en ik werkte voor het loonbedrijf waar ik vroeger op zaterdag hielp. Ik mocht op de grootste en modernste trekkers rijden, met allemaal computers, lampjes en knopjes aan boord en ik voelde me zo blij. Maar toen ik door de weilanden reed, doemde er ineens een gigantisch bouwwerk op. De trekker stuurde zichzelf naar beneden, een garage in. En daar werd ik helemaal gek, want naast een garage bleek het een ondergronds warenhuis. Er liepen duizenden winkelende mensen, auto's toeterden en met mijn trekker kon ik geen kant op.'

'Fantastisch', lach ik. 'Dat is je grootste angst. Geef maar toe: je bent bang dat het straks in Weesp ook veel te druk voor je is. Weet je nog dat je zei dat je nooit meer terug wilde naar de Randstad? En toch verhuizen we volgende maand.'

'Maar ik sta er wel achter. Heb ik eindelijk weer een blije vrouw', knipoogt hij.

'Ja, maar weet je wat nu het gekke is? Ik heb ook vannacht gedroomd dat we al verhuisd waren en dat ik met vriendinnen ging winkelen in Amsterdam. We kwamen de meest hippe zaakjes tegen en de warenhuizen waren er zo groot dat we verdwaalden. Rijen vol jurkjes, pumps en lingerie. Met tassen vol ging ik naar huis.'

'Ha, misschien waren we wel in hetzelfde warenhuis. Jouw grootste droom, mijn grootste angst.'

'Ja, alleen werd ik in dezelfde droom ook overvallen en verkracht.'

Heftig, onrustig. Nu lijkt het alsof we opzien tegen het Wilde Westen. Maar ik leg de verklaring eerder bij de spanning in ons hoofd. Overdag worden we geleefd door kinderen en boerderij, 's nachts bereiden we ons voor op de sprong die komen gaat. Lijstjes, taken: alles raast. Wild wijf, ik ben het zelf.