De lelijke keet

Een pittig hoofdstuk. Vooral omdat Jurre al twee dagen in de week in Weesp melkt en tussen de bedrijven door onze wooncontainer gereedmaakt. Een nacht gescheiden. Hij daar, ik hier. Met een dreumes die hoest, koortsig is en vooral ook niet wil slapen. Een peuter die papa mist en daarom van de leg is. En een kleuter die mag afzwemmen en daarvoor aan het oefenen is. Natuurlijk tijdens etenstijd. Praktisch niet te doen, vandaar dat mijn moeder hier logeert. Gezellig, lief, maar ook belastend. Voor haar, al beweert ze van niet.

Vorige week kwam mijn vader mee en stuurden ze me met Jurre mee naar Weesp. 'Daar krijg je vast energie van.' En ja, dat klopte. De plek voelde goed, de sfeer was fijn: ik stond weer voor 100 procent achter onze beslissing. Ook toen Jurre me onze wooncontainer toonde: 'Schat, zie hier: le chateau bleu.' Een prachtige naam voor een lelijke, blauwe keet.

We lachten samen hard. Lieve help. In dit ding moesten we maar vooral veel slingers ophangen en feestjes vieren. Herinneringen maken. Met ingehouden adem, wachtend tot het nieuwe huis gereed is. Wie weet over een jaar of twee. Misschien wel drie. Adem uit.

Ach, wat ik vaak denk: ik heb weer perspectief. Het huis waarin we de afgelopen zes jaar woonden, was namelijk ook niet fijn. Je hoort weleens dat boeren meer energie en tijd steken in hun erf dan in hun eigen woning en wij vermoeden dat dat bij de aanleg van ons huidige huis ook zo was. De leidingen lopen verkeerd, de afvoer klopt niet. De muren staan scheef, de indeling is onlogisch. Het is klein, vochtig en gehorig. Vaak heb ik me ervoor geschaamd. En nu is die keet nog lelijker, maar we bouwen aan iets moois. Eindelijk.

Nog even volhouden dus, de tanden op elkaar. Schipperen tussen Oost en West. Heen en weer rijden. Hulp aanvaarden, de rust bewaren. De winter door. We komen er wel.