Op de splitsing (2/3)

Naast me in de kring had Jurre zojuist ons nieuws verteld, zijn stem zacht en trillend. Mijn hart klopte in mijn keel, buikpijn had ik al dagen. We hadden er enorm tegenop gezien de deelnemers te confronteren met ons vertrek, nog maar een jaar na het afscheid van de oude eigenaren. Wat deden we hen aan?

Deelnemers Ernst en Anke begonnen als eersten te snikken. Luid en onbedaarlijk. Jet volgde. 'Mag ik dan nog wel één keer jullie hond uitlaten?'

Ik liep naar haar toe en probeerde te troosten. 'Natuurlijk mag je dat. En weet je: Senna vindt het ook moeilijk dat we gaan verhuizen. Toen we haar pas hadden meegenomen naar de nieuwe boerderij, lag ze daarna vier dagen jankend op haar mat. Ze wilde zelfs niet eten.'

'Zie je, jullie mogen niet weg.' Ik schudde mijn hoofd en streelde haar haren, tot ze iets rustiger werd.
'Nemen jullie dan ook alle trekkers mee?' hoorde ik deelnemer Fleur ondertussen aan Jurre vragen. 'En blijven de koeien hier?'

Ik liep terug naar mijn stoel en zag deelnemer Jos huilend tegen de schouder van een collega aanliggen. Remon zat ernaast en staarde bleekjes naar de grond, Reinier praatte hardop in zichzelf. Ik slikte. Ik zag Gea tegenover me tegen haar tranen vechten en begon zelf te huilen. Ik omhelsde haar, zij gaf mij een zoen. 'Ik gun het jullie echt', snikte ze. 'Maar voor mezelf vind ik het klote. Ik vind jullie zo lief.'

Collega Esther schonk nog een rondje koffie in, een aantal deelnemers ging naar buiten om te roken. Ernst zag zijn kans en sprong naast me op de stoel. Zijn lange armen legde hij onhandig in mijn nek. 'Je bent nog niet van mij af hoor', lachte hij door zijn tranen heen. 'Ik heb een treinabonnement, dus ik kom jullie gewoon pesten. Vertel eens: waar gaan jullie precies naartoe?'