Sporen in beton

We schrokken niet, het was eerder een bevestiging van wat we al langer dachten: er zit een wolf in onze buurt. Vorig jaar werd op slechts 5 kilometer afstand een dood mannetje gevonden en wandelaars meldden onlangs dat ze er in het bos aangrenzend aan ons land eentje hadden zien lopen. 'Vanuit Duitsland is dit een bosrijke corridor richting het Drents-Friese Wold', dachten zij te weten. 'Daar zijn aanwijzingen dat een vrouwtje zich aan het vestigen is.'

Ik ben niet bang voor de boze wolf, maar heb ooit wel op een boerderij gezien hoeveel schade hij kan aanrichten. 's Nachts werd een kalf uit zijn hok geroofd en opgevreten. In een greppel vonden we het kadaver zonder neus, oren en ingewanden: een wreed sprookje. En aangezien de wolf succes had gehad, zou hij zeker terugkomen. De boer belde een jager.

Overigens was dit niet in Nederland. Nog niet.

Maar ik kan me voorstellen dat ook hier boeren het heft in eigen hand nemen als hun vee wordt afgeslacht. Stiekem, maar geef hen eens ongelijk. Niemand die machteloos zal toekijken hoe zijn dieren worden aangevallen en ondertussen zijn armen in de lucht steekt: 'Hoera, nu heeft de wolf te eten.' Dat dachten wij ook niet toen een vos twee jaar geleden in één nacht 25 van onze kippen doodbeet. Dan mag het verlies financieel gecompenseerd worden: emoties koop je niet af.

'Kijk', riep Jurre nu weer. 'Nog een spoor in het beton. Van een ree.' De hoefjes staken het fietspad over en verdwenen in het zand. 'Leuk hè', kwam ons een buurvrouw tegemoet. 'Verderop zijn ook de afdrukken van een das te zien. Echt een leuk project van Natuurmonumenten.'

'Project?' vroegen we verbaasd. 'Ja, dit is een belevingspad, met allerlei verwijzingen naar de natuur.'

'Wat een grap', lachten we. 'Maar nu hebben we nog geen bewijs dat er een wolf in de buurt loopt. Hoewel: buurvrouw, wat hebt u eigenlijk grote tanden.'