In de soep ermee

In twee stappen stond ik bij de voordeur en zag hoe Olle bij de schuur in een hoek werd gedreven. De haan sprong tegen hem op en sloeg met zijn vleugels. 'Weg jij', schreeuwde ik en probeerde mijn zoon te grijpen. Maar de haan pikte en viel opnieuw aan, zijn poten vooruit. Vastberaden maaide ik met mijn armen, pakte Olle en rende naar binnen.

Geheel overstuur bleef Olle zich aan me vastklampen, ik voelde zijn razende hartje. 'Stil maar', troostte ik. 'De haan kan niet meer bij je.' 'Nooit meer?' snikte hij. 'Kan de haan me nooit meer pakken?' Wat mij betreft niet.

Officieel waren de vier hanen van ons buurjongetje, maar omdat hij ze los laat lopen, renden ze ook vaak door onze tuin. Als kuiken waren ze schattig, maar steeds vaker vertoonden ze agressief gedrag. Ze renden achter peuter Joris aan, besprongen een vriendje van school en ook het buurjongetje zelf moest eraan geloven. Geen van allen durfden ze meer alleen naar buiten.

In de soep ermee, we gingen over tot de slacht. Plastisch wil ik het hier niet maken; het is geen fraaie klus. Maar het gekke was dat mijn zoon, vijf jaar oud, erbij wilde zijn. Ja, zelfs met zijn neus erbovenop wilde staan.

Ondanks waarschuwingen van mijn kant en termen als bloed, zielig en dood wilde hij zien hoe de hanen een kopje kleiner werden gemaakt. Ik bleef wel in zijn buurt, voor als ik toch ineens mijn handen voor zijn ogen moest doen. Bleef twijfelen bovendien. Want was hij niet veel te jong? Misschien zou hij erover dromen.
Was dit wel verantwoord?

De haan kukelde, de bijl hakte en in de ogen van mijn zoon zag ik hoe vastberaden, nieuwsgierig én opgelucht hij was. Het gevaar was geweken, hij kon weer buiten spelen.

Hand in hand keken we naar de dode haan. Zijn kop lag in een plasje bloed. 'Vind je het niet eng?' 'Nee', zei Olle en voelde aan zijn kam. 'Toen de haan leefde, vond ik hem veel engerder.'