Jaloers op collega-zorgboer

Een klein half uur later stapten we het erf op. Links een theeschenkerij, rechts een speeltoestel waar de jongens direct opdoken. Er was muziek, een kraam met kniepertjes en een ballonnenkunstenaar. En dat was nog maar het begin.

Het pad dat ons langs de stal leidde, bood inkijk op de ruime ligboxen, waar bijna vierhonderd koeien rustig lagen te herkauwen. Daarachter een groente- en kruidentuin, een zelfgebouwd kerkje - wauw! – en een prachtig plekje met boeddha's en kaarsen. Een weitje met geitjes, een hok voor de kippen, een modderpoel voor het varken. Wegwijsborden, kunstwerken langs de route. Alles even perfect en verzorgd.

Een erf om van te dromen. Hoe kregen ze dat voor elkaar? Op onze zorgboerderij is het vaak een zooi. Woekerend onkruid, slingerend gereedschap, gebouwen die om renovatie vragen. We verschuilen ons altijd achter het argument dat we met twintig zorgvragers werken, die doorgaans meer aandacht vragen dan je had ingepland.

Zoals afgelopen maandag, toen deelnemer Reinier het in zijn hoofd haalde om zelfstandig de bus te parkeren en daarbij de auto van deelnemer Nel ramde. Worstelend met een burn-out kon ze dit er niet bij hebben, niet overzien.

Dus liet mijn man zijn werk voor wat het was, reed naar de garage, taxeerde de schade en regelde een leenauto. Met liefde, maar zijn timmerklus bleef liggen. En dit is slechts een voorbeeld.

Toch werken op De Maargies Hoeve ook mensen met een verstandelijke of fysieke beperking. En niet twintig, maar honderdtwintig. En ook met hen zal geen dag hetzelfde zijn, maar op de boerderij straalt dit niet af. 'Lu, wat is het hier prachtig', riep ik daarom naar de eigenaar. 'Ik ben echt jaloers op hoe het eruitziet.' Hij glimlachte. 'En ik ben jaloers op jouw man.' Iedereen blijft dromen.