Vlees en beloofde vruchten

Niet dat hij daar niet gewoon voor wordt betaald, maar omdat de rechtsbijstandsverzekering tot op heden niet wil uitkeren, vonden we dat we Rob en zijn vrouw Marlies nu op zijn minst een barbecue moesten aanbieden.

Laat ik hem aan u voorstellen: een prachtig type. Zijn uitstraling chic en charismatisch, charmant. Zijn conversaties welbespraakt en scherp; wellicht zelfs een tikkeltje vilein. Betrokken bovenal.

Qua leeftijd schat ik hem begin zeventig – zijn vrouw vindt het tijd dat hij wat rustiger aan gaat doen – maar zijn hart is nog immer vol juridisch vuur en in zijn woonplaats Den Haag spelen nog genoeg zaken die om zijn verdediging vragen.
Rust zegt hij bovendien te vinden in zijn buitenverblijf op loopafstand van onze boerderij. 'Hoewel ik nu wel tot over mijn oren in de mestwetgeving en biodynamische landbouw zit. Overigens uiterst interessant.'

Wetend dat het stel zich in hoge kringen begeeft, voelde het ietwat ongemakkelijk om hen voor de barbecue aan een houten picknicktafel op onze steiger plaats te laten nemen, maar het uitzicht op de weilanden, boomgaard en reeën langs de bosrand zou het etentje zeker bijzonder maken.

'Wat is dit een voortreffelijke wijn', riep Marlies verheugd, nadat we hadden getoost op een ontspannen avond. 'Waar komt ie vandaan?'

'Die hebben wij hun net cadeau gedaan', lachte Rob hard. 'Maar fijn dat jij je eigen wijn luidkeels weet te appreciëren.'

Heerlijk, die taal. Ongemerkt ga je erin mee. Want waar man Jurre normaal gesproken een stuk vlees op mijn bord kwakt, vroeg hij nu keurig: 'Mag ik je een overheerlijke entrecote serveren?' Ik lachte binnensmonds.

Het werd een zeer genoeglijke avond, met genoeg wijn en eten voor iedereen en oprechte interesse in elkaars levens. Een toetje hadden we niet, maar eigenlijk hopen we deze alsnog te krijgen van onze verzekeringsmaatschappij. Die belooft haar klanten immers heerlijke vruchten.