Koeientranen

De koeien vertellen het verhaal van hun leven: waar ze opgroeiden, hoeveel kalveren ze kregen en waarom ze naar de slacht werden gebracht. En hoe ze daar aan de dood wisten te ontsnappen: door weg te rennen, te vluchten. Eenmaal gevangen werden ze door dierenvrienden naar De Leemweg gebracht, waar ze oud en grijs mogen worden.

Van tevoren hadden mijn buren me gewaarschuwd: 'Als je dit boek leest, zal je nooit meer een koe naar het slachthuis brengen.' Inderdaad bleken de verhalen zo lief en ontroerend geschreven dat ik me als boerin steeds slechter ging voelen over ons werk.

Ik liet mijn man een hoofdstuk lezen. 'Het lijkt wel Disney', bromde hij. 'De koeien krijgen allerlei menselijke emoties toegedicht.'

Nu is een van onze werknemers veganist. Nooit zal ze vlees, zuivel of eieren eten en haar schoenen zijn niet van leer. 'Vind je het dan niet moeilijk om op een boerderij te werken?' vroeg ik haar laatst. 'Omdat dit een biodynamische boerderij is sta ik erachter', antwoordde ze. 'En ik vind het fijn dat ik de hele dag voor de koeien mag zorgen.'

Op dagen dat de vrachtwagen een aantal koeien komt halen, verdwijnt deze werknemer naar binnen. Ze wil er niet bij zijn als de dieren opgeladen worden voor de slacht. 'Dan raak ik echt van slag, net als de kudde. Je kunt zien dat alle koeien bang en verdrietig zijn, want hun vriendinnen keren niet terug.'

Zo voel ik het niet.

Waar ik wel een brok van in mijn keel krijg, is het moment dat een kalf bij zijn moeder wordt weggehaald. Vorige week betrof het een stiertje dat al een halve dag bij zijn moeder in de wei had gestaan. De koe loeide, haar kalf loeide terug – een nacht lang.

De volgende ochtend vond mijn man een gebroken draad en trof de vaars naast het hok van haar zoon. Ze knuffelden elkaar door de spijlen heen. In mijn hoofd zag ik hun tranen rollen, net als in de Disneyfilm.