Verpakkingsvrije verswaren

Zodra de kinderen op bed liggen, de zon ondergaat en de krekels tsjirpen, drinken we samen een biertje op zijn balkon. Tijd voor een goed gesprek.

'De supermarkt hier in de straat wil verpakkingsvrij worden', opent Jan. 'Klanten krijgen hun verswaren van de kaas- en vleesafdeling in een bakje mee naar huis, dat je bij een volgend bezoekje weer kunt teruggeven. De supermarkt reinigt de bakjes zelf en brengt ze weer in omloop.'

'Stoer. Mag je ook je eigen bakje meenemen?' vraag ik.

'Nee, want volgens de supermarkt komen er dan te veel bacteriën in de winkel.'

'Hoezo dat? De klanten in onze boerderijwinkel nemen wel hun eigen zakje mee. Stoffen tasjes, gekreukte papieren zakken, kartonnen dozen: alles wordt gebruikt om aardappelen, tomaten en stukken vlees in te doen.'

'Dat kan ook best. Maar een supermarkt moet zich aan veel meer regels houden.'

Tja. We staren naar de benedenbuurman die op zijn gazon een sproeier aanzet. Ook hier is het droog, ook hier is het warm. Een wesp aast op mijn bier.

'Alle winkels zouden moeten streven naar verpakkingsvrije boodschappen', ga ik verder. 'Het scheelt zoveel zooi. Het is een kwestie van de knop omzetten. Sinds je in Nederland voor plastic tasjes moet betalen, is het aantal dat over de toonbank gaat, met 70 procent afgenomen. En als je je eigen tas mee kunt nemen, waarom dan niet je eigen kaaspapier?'

Sinds kort weet ik dat herbruikbaar kaaspapier bestaat. Of eigenlijk is het een lapje katoen met bijenwas. Ik verkoop het in mijn winkel. Als je kaas op is, veeg je het katoen schoon en kun je een nieuw stuk kaas halen.

'Dat klinkt wel heel braaf', zucht Jan. 'En hoeveel effect heeft dat daadwerkelijk? Ondertussen gaan de supermarkten gewoon door met hun spaaracties voor plastic speelgoed voor kinderen. Zo'n gratis smurf bij elke 10 euro bedoel ik dan. Vervuilende troep.'

We zien de maan opkomen en nemen nog een biertje. 'Hoe gaat het verder met je?'