Gedachten bij de zomer van 2018

De bewoners van het land worden bedreigd door een invasie vanuit Europa dat een woestijn is geworden. Een boek van ver voor er iemand iets over klimaatverandering had gezegd, met een boodschap die van nu had kunnen zijn.

Laatst, zo'n dertig jaar later, dacht ik voor het eerst weer aan dit boek. Vanmorgen hoorde ik op de radio dat we op dag 27 van de hittegolf zitten en deze column schrijf ik terwijl het 37 graden is.

Er groeit door de droogte al tijden niets meer op het land. Sinds gisteren staan mijn pinken aan een rantsoen van stro met brok vanwege een dreigend voertekort. Ik kan zelf niet zien wat een uitschieter in het weer is en wat het gevolg is van de klimaatverandering, maar ik weet wel dat 2018 een slecht jaar voor mij is.

Laten we er voor het gemak eens van uitgaan dat de zomer die we nu beleven, inderdaad het gevolg is van klimaatverandering en dat we in de toekomst regelmatig dergelijke droge zomers krijgen. Dan kunnen we hopen dat de afspraken van het klimaatakkoord van Parijs effect hebben, maar waarschijnlijk is het effect maar beperkt. Too little too late, in goed Nederlands.

Het beeld van woestijn Europa komt dan wel dichtbij. Het beeld van smeltende ijskappen op Groenland ook.

Ik heb geen idee van prijzen van grond op Groenland. Op dit moment is alleen een kleine strook langs de kust bewoonbaar en is de rest bedekt door een dikke ijslaag. Ik kan me voorstellen dat voor de prijs van een hectare buurmans grond in Nederland je makkelijk 1.000 hectare onder het ijs op Groenland koopt.

Iemand zmet meer lef en meer vrije middelen zou eens een gokje kunnen wagen door daar land te kopen. Misschien een onrendabele investering, maar misschien roemen over een paar honderd jaar zijn nazaten hem als visionair en de stamouder die 1 hectare woestijn ruilde tegen 1.000 hectare goede landbouwgrond.