Liefdesverdriet

Gea huilde met heel haar lijf. Haar hoofd vol vragen, haar hart gebroken. 'Ik houd nog steeds van hem. En ik snap het niet. Gisteren dronken we nog gezellig koffie samen.'

Liefdesverdriet doet pijn. Als ik eraan terugdenk, voel ik weer mijn maag samentrekken. Drie keer in mijn leven heb ik het moeten ondergaan. Niet kunnen eten, niet kunnen slapen en gek wordend van die ene vraag: waarom houdt hij niet meer van me?

'Kom op kind, jij hebt geen handvol, maar een land vol', troostte mijn oma dan wijs. Maar tegen Gea durf ik dat niet te zeggen. Voor een vrouw met zowel een lichamelijke als verstandelijke beperking staan de mannen helaas niet in de rij. En dat weet zij ook.

'Wat moet ik nu in de weekenden?' snikte Gea. 'Dan ben ik weer helemaal alleen.' 'Zal ik zaterdag koffie komen drinken? Dan neem ik Roos mee en dan mag jij de fles geven.' Dat wilde ze wel.

'Blijf je er wel bij staan als ze Roos vasthoudt', waarschuwde Jurre, toen ik een paar dagen later in de auto stapte. 'Gea oogt heel wankel; alsof ze door de breuk letterlijk van haar stutten is gebracht.'

Altijd al heeft ze last van plotselinge slaptes, maar tot nu toe beperken die zich tot de momenten dat ze hard moet lachen. Dan verslappen al haar spieren, vallen haar ogen dicht en moeten we haar opvangen.

Maar afgelopen week viel er niets te lachen. In haar eentje stond ze bij onze groentekas, toen ze ineens voorover viel, dwars door de ruit. Ze kwam er met een paar oppervlakkige sneetjes in haar gezicht redelijk goed vanaf, maar de schrik zat er bij iedereen goed in.

Met een bosje bloemen en de baby in mijn hand belde ik bij haar aan. Gea deed open, glimlachte. 'Wat een mooie rozen.' Een knus en troostrijk uurtje volgde. In Gea's armen lag Roos, ze keken elkaar aan. 'Dit doet me zo goed', fluisterde ze en legde een hand op haar hart. Dat deed een stukje minder pijn.