Hooien in de hitte

Hooien heeft iets nostalgisch, romantisch. Bezwete mannen, sterke spieren. Zwarte lijven door zon en zand. Gepraat wordt er nauwelijks, gewerkt des te harder; arbeid door man en vork.

Het verbindt ook. Hooien doe je als gezin, als boerderij. Iedereen helpt mee. Blije kinderen op de balenpers, moeders die voorzien in krentenbollen en pakjes sap. Stagiairs die zichtbaar genieten en aanbieden te blijven tot het klaar is.

Alleen de deelnemers kon het dit keer niet deren. Ernst vond het te warm, Reinier had last van zijn maandaghumeur en Jos en Jesse vonden het na tien baaltjes ook wel mooi geweest. Toen moesten er nog 550. Enkel Remon kregen we zover dat hij met de trekker de hooibouwers wilde begeleiden. 'Eventjes dan.'

Nadat de balenpers klaar was, stuurde ik mijn zoons met een waterpistool op pad. 'De harde werkers op het land hebben het heet. Spuit hen maar nat.' Dat wilden ze wel. Kleine Joris rende achter zijn grote broer aan, beiden opgetogen over hun missie. Ik bleef staan en volgde hun stemmetjes over het erf. Gelach, gegil. En toen gehuil.

Kletsnat en hulpeloos stonden ze naast de schuur. 'Ernst pakte ons pistool af en gooide een bak water over ons heen.' Ernst stond lachend verderop.

'Zij begonnen', riep hij. 'Maar ze zijn vier en twee', verduidelijkte ik. 'Nou en?' Zijn ogen twinkelden. 'Eigenlijk moet jij ook nat.'

Water vloog door de lucht. Op mij, op hem. Op iedereen die vrijwillig voor ons kwam staan. De lijven sisten, verfristen. We konden weer door.

Want niet alleen moesten er nog ruim honderd baaltjes worden geraapt en gestapeld, ook de koeien moesten gemolken en de raapstelen geoogst. Zeilen werden bijgezet, zelfs de kantoormedewerkers liepen op het land.

Maar we redden het: voor zonsondergang waren alle balen binnen. Wat is een biertje dan lekker. En de douche welkom. Want: overal hooi, tot in de naad. Romantisch, ik zei het al.