Beste Agnes,

Natuurlijk heeft hij me wel eens verteld over jou, je boerderij. En daarom mag je ook weten dat we met je meeleven. Met je bedrijf, je gezin en overlevingsstrijd. Het is niet makkelijk.

De minister heeft vorige week laten weten dat er definitief geen verruiming van de knelgevallenregeling in het fosfaatrechtenstelsel komt, wat voor jou betekent dat de voortgang van je bedrijf en je leven als boerin aan een zijden draadje hangen. Je droom, je passie.

Op televisie hebben we allemaal kunnen zien hoe enthousiast je bent, hoe goed je zorgt voor je koeien en hoe mooi de stal is die je voor ze hebt gebouwd. Maar hoezeer deze ook voldoet aan alle duurzaamheidseisen en moderne technieken, de kans ervan te genieten wordt je ontnomen.

Omdat er veel te weinig koeien in mogen wonen.
Omdat de stal pas gereed was na de peildatum.
Omdat de vergunning zo lang op zich liet wachten.

We kennen het verdriet, de woede. We zitten immers in hetzelfde schuitje. Ons verhaal en onze argumenten mogen anders zijn, wat overeenkomt is het feit dat we ook net een boerderij hebben overgenomen en onze hypotheek gestoeld is op een groter aantal koeien dan hier op de peildatum rondliep. We stonden aan de start, bruisten van de energie, maar kregen een ketting aan ons been.

Het is zo zonde. Ik weet wat het met ons gezin doet, en de beelden van bij jullie thuis logen er ook niet om. Waarom, waarvoor? Dat denk ik vaak. Dag en nacht werken, terwijl je zo wordt ontmoedigd. Door regeltjes, nieuw beleid, administratie, controles, boetes en weer nieuw beleid. Maar goed, er hoeft maar een koe te kalven en ik ben weer blij.

Best gek om je nu deze brief te schrijven. Bij de meeste exen van mijn man blijf ik zo ver mogelijk uit de buurt. Maar het was dankzij jou dat ik wist van zijn bestaan. En ik weet dat jij nu ook je boer gevonden hebt. Eind goed, al goed. Nu onze bedrijven nog. Ik wens je het allerbeste. Houd vol, lieve groet,