Bakfietsboerin

Mijn ongenoegen over de bakfiets stamde uit de tijd dat ik 's ochtends in de spits dwars door de krappe stad naar het station fietste. Niet te doen. Beeld u zich een lange stoet fietsers in, met ieder zijn eigen tempo. De een nog half slapend, de ander vol haast. Gerinkel van bellen, geduw en getrek.

En tussen al dat geweld de bakfietsmoeders, met een fiets even breed als het fietspad zelf. Zag daar maar eens beschaafd langs te komen. Iedereen was tegen hen.

Arme vrouwen, ze deden zo hun best, weet ik nu. Ze kozen ervoor de auto te laten staan en hun kinderen op een leuke en verantwoorde manier naar school te brengen. Wind door de haren, bewegend door de buitenlucht.

Dat kon ik niet zeggen; sinds ik afgelegen op het platteland woonde, deed ik alles met de auto. Naar de supermarkt, kinderopvang en sportclub. Plankgas op het pedaal, de kinderen op de achterbank. Toen we ook nog eens kozen voor een basisschool 5 kilometer verderop, was mijn baan als taxichauffeur compleet. Ik baalde ervan.

Ik had heus een fiets. Maar wat had ik daar nog aan? De voorzieningen ver weg, de baby te klein. Drie kinderen die sowieso niet op één fiets pasten. Laat staan de boodschappen; die zak met hondenvoer, dat krat met bier. Het duurde even voor ik de oplossing zag. Want wat in de stad kon, kon hier ook. En beter.

En dus heb ik nu een bakfiets, een elektrische. Veel te gek, maar o zo fijn. Alle ruimte, flitsend snel. Van huis naar school in een kwartier. Door de bossen, langs het kanaal; over heerlijk brede paden. De zon op ons gezicht en vooruit: vliegjes in onze mond. Mijn blik afwisselend op de horizon en kinderschare. De baby kirrend naar haar broers, gedrieën grote schik. Ze lachen, stoeien, zwaaien. En iedereen zwaait terug. Hier wel.