Joost mag het weten

Vannacht heb ik weer maar drie uur geslapen. De derde keer deze week, de achtste keer deze maand. Ik weet niet meer hoe het moet. Mijn ogen staan wagenwijd open, mijn hart raast. Ik draai, woel, zucht, vloek. En vooral dat laatste helpt allerminst.

Het ligt niet aan onze baby. Sinds een paar weken ligt ze heerlijk in haar eigen bedje; regelmatig slaapt ze de nacht door. Zij wel. Ook naast me klinkt geronk. Ontspannen, vredig. Ik wil dat ook. Sterker: ik moet dat ook. Ik moet uitrusten, overeind blijven.

Morgen wordt er weer op mij gerekend. En morgen is al straks. Waarom lukt het nou niet? Help. Weer een uur verder. Stomme klok, stomme gedachten. Stomme nacht.

Paardenmiddel

Natuurlijk ben ik al bij de huisarts geweest. 'Geef me alsjeblieft een paardenmiddel. Ik heb een gezin te runnen, een bedrijf. Ik móet slapen.' Maar een oxazepammetje geven ze niet zo snel. Voor je het weet ben je afhankelijk.

Neem nou Joost, een van onze oud-deelnemers. De huid van de man gaf bijna licht door zijn slaapstoornis. Zonder medicatie durfde hij allang niet meer; hij slikte zelfs stiekem de dubbele hoeveelheid voorgeschreven slaaptabletten. Dronk er nog een halve fles jenever achteraan. Het leek niet meer te helpen.

Shorttracken

Rond drie uur maak ik Jurre wakker. 'Houd me alsjeblieft even vast.' Half slapend legt hij zijn armen om me heen. 'Maak je hoofd eens leeg. Ontspan. En doe alsof je aan het shorttracken bent. Slagen maken, weer een rondje, weer een rondje. Net zolang totdat je slaapt.' Maar als er iets níet slaapverwekkend is dan is het shorttrack. Gekke tip.

Jurre slaapt weer en ik laat hem. Over een uur moet hij weer melken, wordt de wereld weer licht, komt het huis tot leven en moet ik de dag weer zien door te komen. Maar hoe in hemelsnaam? En wanneer wordt het beter? Joost mag het weten. Maar zelfs hij weet het niet.