Menselijke koppigheid

Ik blijk niet de enige. Volgens een artikel in de Volkskrant van afgelopen week is het menselijk brein bijzonder hardnekkig: wie eenmaal een mening over een bepaald onderwerp heeft gevormd, is daar nauwelijks vanaf te brengen. Noch met goede argumenten, noch met harde cijfers.

Het grootste podium voor onze koppigheid is natuurlijk het internet. Op sociale media kunnen we elkaar uitstekend laten zien dat we allemaal gelijk hebben. Over Zwarte Piet, de Oostvaardersplassen. Wie hard schreeuwt, krijgt nog harder antwoord, maar ons brein zwicht daar niet voor. Allerminst.

Schrijnend is vooral onze fosfaatdiscussie. Als vrouw van een biodynamische boer heb ik mijn mening daarover al in een vroeg stadium gevormd. Anders dan LTO en de overheid vind ik het onrechtvaardig dat alle boeren over één kam worden geschoren. Vooral omdat er voor Demeterboeren structureel andere mestnormen gelden en de derogatie niet in ons belang is.

Zie anderen daar maar eens van te overtuigen. We probeerden het al via de media, de rechtbank en nu via het College van Beroep voor het bedrijfsleven. Naar verwachting vallen daar komend jaar honderden bezwaarschriften vanuit de landbouwsector op de mat, met bijna allemaal dezelfde strekking: behandel ongelijke gevallen niet gelijk.

Ga er maar aan staan: honderden dossiers van boeren die hun gelijk willen halen. Omdat ze zich gestraft voelen voor hun harde werken. Omdat ze zich niet serieus genomen voelen. Omdat ze de hoge boetes niet kunnen betalen. Omdat de overheid de kans op een duurzame toekomst niet aangrijpt. Omdat het de wereld op zijn kop is. En omdat we zoveel goede, enthousiaste en jonge ondernemers naar het buitenland zien vertrekken.

De overheid ziet het waarschijnlijk anders.

En toch is het zo.