Brood en Winterspelen

Als columnist van Zuidland, een blad van NCB en LLTB destijds, een van de voorlopers van Nieuwe Oogst, schreef ik na de winst van Angenent dat ik in training ging. Want als dan over ongeveer acht jaar de Elfstedentocht weer zou worden gehouden, dan wilde ik dat er weer een boer ging winnen. Een dat voor een Brabander. Ja, die kunnen ook schaatsen. Zie Gianni Romme en Ireen Wüst. Mijn vader, geboren in 1921, heeft in zijn leven twaalf Elfstedentochten meegemaakt. De winters waren minder zacht. Ik ben benieuwd of ik er nog één meemaak.

Een volksfestijn was het tijdens de drie laatste Elfstedentochten. Het leek alsof heel Nederland erbij moest zijn. Massaal gingen we naar Friesland. We zouden toch eens wat missen. Dat kon niet. Net zoals de Alpe d'Huez vol staat met massa's mensen tijdens de Tour de France. Over Oranje als het succesvol is, heb ik het nog geeneens. Nu de aanstaande Olympische Winterspelen.

Wij boeren zorgen voor brood en soms dus voor spelen. Brood en spelen, het Romeinse adagium om het volk rustig te houden. Spelen en genieten zullen we. Het is je gegund, hoor. Het doet me denken aan recordlange rijen op Schiphol of Eindhoven Airport. Consumentisme. Massaal genieten zullen we. Klimaatveranderend. Vervuilend. Moeder Aarde uitputtend. Het is goed voor de economie. Op korte termijn. Maar het is niet volhoudbaar. Als mensheid dansen we op de rand van de vulkaan. Na ons de zondvloed. Het zal mijn tijd wel duren. Met die houding stappen tal van mensen door het leven. Ondertussen hebben ze wel (klein)kinderen, die ze een goede toekomst willen geven. Hoe dan, als je zo voor het korte genot gaat?

Klimaat is niet alleen iets van technische oplossingen, maar veel meer een kwestie van gedrag. Hoe je als mens, ook als boer, in het leven staat. Daarom hebben we misschien wel geen Tocht der Tochten meer (over de rotoregtanden in het voorjaar hier op de klei heb ik het nog geeneens).