Wie zoet is krijgt lekkers

Over de schadelijkheid van middelen vel ik geen oordeel, omdat ik samen met ruim 99 procent van de mensen, inclusief onze politici, daar de kennis niet voor heb. Emotie regeert, zoals ook ten tijde van de heksenverbrandingen.

Maar 75 procent minder insecten is ook voor ons boeren in de plantaardige sectoren een grote zorg, omdat insecten immers onze oogsten moeten maken via hun bestuiving. Inderdaad plakken er nu amper nog insecten op de autoruiten. De landbouw zoals we die vandaag de dag kennen, zal in dit geheel een grote rol spelen.

Maar niet alleen de landbouw. Door alleen naar de landbouw te wijzen als hoofdzondaar, maken de andere maatschappelijke spelers zich er allemaal weer makkelijk vanaf. Zij kunnen immers vervuilend verder feesten en de wereld naar de knoppen consumeren. De hoofddader is bij hen bekend.

Alleen al omdat LTO Plantaardig slim een proactieve stip op de horizon heeft gezet dat de landbouw in 2030 emissieloos en residuvrij moet produceren, is een hakken-in-het-zandhouding gewoon dom. Wie niet aan zo'n doel werkt, kan van andere sectoren leren.

Die residuvrije en emissieloze situatie is er niet van vandaag op morgen. Wellicht blijft het wel een steeds wijkende illusie. Zo schijnt Crispr-Cas essentieel te worden bij het streven naar zo'n gifvrije landbouw. Maar kun je steeds voor God spelen dan? Ik vind dat we het daar eens over moeten hebben, maar zou niet weten waarom we niet aan een schoon 2030 zouden moeten werken en aan de voorwaarden om dat mogelijk te maken.

Ik heb een heel andere zorg. Gaat de vrijmaking van de EU-suikerbietenmarkt niet de weg die de quotumloze melkveehouderij ons voorging? De gevolgen daarvan zien we nog steeds. Er zijn immers altijd knellende grenzen.

Nu wedden wij akkerbouwers niet op één paard. Als van iets te veel is, is er geen fatsoenlijke prijs. De postzegel Nederland wil de wereld voeden. Waarom? Ook ik heb een fantastische bietenoogst. Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is…